London - Tina Dico

I’m flying over London on a cold November night

The river snakes across the vast ocean of electric lights

Fast and weightless like this marvel in the sky

The young and restless skateboard in the dark

Beneath the closing London Eye

I’m flying over London looking down at busy streets

I scout to find a few familiar places looking up at me

Seven years since I first stepped off of this plane

But still this city doesn’t know my stories or my dreams or my first name

Someday I’ll have to say goodbye

To the city that showed me and woke me and broke me

Someday I’ll have to say goodbye to London

Yeah, London

I press against the window my forehead cold and numb

As I search through blurry memories to trace the woman I’ve become

Between St Margaret Lane and Eve’s Market Cafe

I found myself in pieces, took what I could carry and I threw the rest away

I’m flying over London on a cold November night

Unlit paths like bullet wounds in the blanket of electric lights

The city is a living creature all on its own

And we all push like blood through its veins so close together, so alone

Someday I’ll have to say goodbye

To the city that thrilled me and built me and killed me

Someday I’ll have to say goodbye to London

Someday I’ll have to say goodbye

To the city that moved me and soothed me, confused me

Someday I’ll have to say goodbye to London

Yeah, London

Ik vlieg over Londen op een koude novembernacht

De rivier slingert over de enorme oceaan van elektrische lichten

Snel en gewichtloos zoals dit wonder in de lucht

Het jonge en rusteloze skateboard in het donker

Onder de afsluitende London Eye

Ik vlieg over Londen en kijk neer op drukke straten

Ik speur om een ​​paar bekende plekken te vinden die naar me opkijken

Zeven jaar geleden dat ik voor het eerst uit dit vliegtuig stapte

Maar nog steeds kent deze stad mijn verhalen of mijn dromen of mijn voornaam niet

Op een dag zal ik afscheid moeten nemen

Naar de stad die me liet zien en me wakker maakte en me brak

Op een dag zal ik afscheid moeten nemen van Londen

Ja, Londen

Ik druk tegen het raam mijn voorhoofd koud en gevoelloos

Terwijl ik door vage herinneringen zoek om de vrouw te traceren die ik ben geworden

Tussen St. Margaret Lane en Eve's Market Cafe

Ik vond mezelf in stukken, pakte wat ik kon dragen en ik gooide de rest weg

Ik vlieg over Londen op een koude novembernacht

Onverlichte paden zoals schotwonden in de deken van elektrische lampen

De stad is op zichzelf al een levend wezen

En we pompen allemaal als bloed door de aderen zo dicht bij elkaar, zo alleen

Op een dag zal ik afscheid moeten nemen

Naar de stad die me in vervoering bracht, me bouwde en me vermoordde

Op een dag zal ik afscheid moeten nemen van Londen

Op een dag zal ik afscheid moeten nemen

Naar de stad die me ontroerde en kalmeerde, me in de war bracht

Op een dag zal ik afscheid moeten nemen van Londen

Ja, Londen