My Transparent Heart - Thränenkind

I am not what I believed to be

My face is the grimace of a drowning ghost, submerged by memories

My orbits look hollow and blank.

My chest is reigned by autumns breath

Hosting nothing but the shards of barkless ebonies

All these embodied shapes seem like strangers to me now

Thieves that stole my yout won’t hurt me again

Ranked like mute sentinels, set in naive reveries

Your chants are the cries of a thousand dying birds

Your rigid javelins in my side I wear and on my back a grove of willows appears;

Withered and parched, each with a hollow trunk

For as long as I am able to save my transparent heart

I won’t let you ruin the most precious part of me

The pattering of the rain is the soundtrack of my life

I am a lone wolf.

Survivor or beast?

But I have never been companionless

When I cried there was someone who cried with me

When I lost there was someone who lost with me

We were comrades in misfortune, hurt companions for a lifetime

Late at night we’re driving through this town.

Together, but both alone

I looked into her eyes and saw nothing but dying dreams

Suddenly she grabbed my hand and I could feel her cold fingers around mine

We drove right through the middle of the storm, me and my best friend,

named solitude

The eyes saw an empty street.

Our shivering bodies felt two silent hearts

The wind sent us some yellow leaves and what we got was a blue sky

A story about rain.

A story about the whirling sky

A story about dreams and struggle and this neverending longing for freedom

Ik ben niet wat ik dacht te zijn

Mijn gezicht is de grimas van een verdrinkende geest, overspoeld door herinneringen

Mijn banen zien er hol en leeg uit.

Mijn borst wordt geregeerd door de adem van de herfst

Hosting van niets anders dan de scherven van ebbenhout zonder blaffen

Al deze belichaamde vormen lijken me nu vreemden

Dieven die mijn jou hebben gestolen, zullen me geen pijn meer doen

Gerangschikt als stomme schildwachten, ingesteld in naïeve mijmeringen

Je gezangen zijn de kreten van duizend stervende vogels

Je stijve speren in mijn zij draag ik en op mijn rug verschijnt een wilgenbos;

Verdord en uitgedroogd, elk met een holle stam

Zolang ik mijn transparante hart kan redden

Ik laat je het meest waardevolle deel van mij niet verpesten

Het gekletter van de regen is de soundtrack van mijn leven

Ik ben een eenzame wolf.

Overlevende of beest?

Maar ik ben nog nooit zonder gezelschap geweest

Toen ik huilde, was er iemand die met me mee huilde

Toen ik verloor, was er iemand die met mij verloor

We waren kameraden in tegenspoed, gekwetste metgezellen voor een leven lang

's Avonds laat rijden we door deze stad.

Samen, maar allebei alleen

Ik keek in haar ogen en zag alleen maar stervende dromen

Plots greep ze mijn hand en ik kon haar koude vingers om de mijne voelen

We reden midden door de storm, ik en mijn beste vriend,

eenzaamheid genoemd

De ogen zagen een lege straat.

Onze bevende lichamen voelden twee stille harten

De wind stuurde ons wat gele bladeren en wat we kregen was een blauwe lucht

Een verhaal over regen.

Een verhaal over de wervelende lucht

Een verhaal over dromen en strijd en dit nooit aflatende verlangen naar vrijheid