The Soldier's Return - The Tannahill Weavers

When wild war’s deadly blast was blawn and gentle peace returning

Wi' mony a sweet babe faitherless and mony a widow mourning

I left the lines and tented field where lang I’d been a lodger

My humble knapsack all my wealth, a poor and honest soldier

A leal licht heart was in my breast, my hand unstained wi' plunder

And for fair Scotia hame again I cheery on did wander

I thocht upon the banks o' Coil, I thocht upon my Nancy

And aye I minded the witching smile that caught my youthful fancy

At length I reached the bonnie glen where early life I sported

I passed the mill and trysting thorn where Nancy oft I courted

Wha spied I but my ain dear maid down by her mother’s dwelling

And turned me round to hide the flood that in my een was swelling

She gazed, she redden’d like a rose syne pale like ony lily

She sank within my arms and cried «Art thou my ain dear Willie?»

«By him who made yon sun and sky, by whom true love’s regarded,

I am the man and thus may still true lovers be rewarded.»

«The wars are owre and I’ve come hame and find thee still true hearted

Tho poor in gear we’re rich in love and mair we’se ne’er be parted.»

Quoth she «My grandsire left me gowd a mailin plenished fairly

And come my faithfu' sodger lad, you’re welcome tae it dearly.»

Toen de dodelijke explosie van de wilde oorlog losbarstte en de zachte vrede terugkeerde

Wi' mony a sweet babe believerless en mony a weduwe rouwen

Ik verliet de lijnen en het tentenveld waar ik lang een logger was geweest

Mijn bescheiden knapzak al mijn rijkdom, een arme en eerlijke soldaat

Een licht hart was in mijn borst, mijn hand onbevlekt wi' plunder

En voor eerlijke Scotia hame weer heb ik vrolijk rondgelopen

Ik thocht op de banken o' Coil, ik thocht op mijn Nancy

En ja, ik vond de betoverende glimlach die mijn jeugdige fantasie trok

Eindelijk bereikte ik de Bonnie Glen waar ik in mijn vroege leven speelde

Ik passeerde de molen en de doorn waar Nancy vaak het hof van maakte

Wha heb ik bespioneerd, maar mijn lieve meid bij de woning van haar moeder

En draaide me om om de vloed te verbergen die in mijn een opzwol

Ze staarde, ze werd rood als een roos, bleek als een lelie

Ze zonk in mijn armen en riep: "Ben je mijn lieve Willie?"

«Door hem die je zon en lucht maakte, door wie ware liefde wordt beschouwd,

Ik ben de man en mogen dus nog steeds echte minnaars worden beloond.»

"De oorlogen zijn voorbij en ik ben gekomen en vind je nog steeds oprecht"

Hoewel we arm zijn in uitrusting, zijn we rijk aan liefde en zullen we nooit gescheiden worden.»

Ze zei: "Mijn grootvader heeft me een eerlijke post nagelaten"

En kom mijn trouwe sodger jongen, graag gedaan, graag gedaan.»