Rhyacian: Untimely Meditations - The Ocean

A City of the blind

Their vile inhabitants

Abashed by their own lives'

Insignificance

The silent void of cogitations

Absence of signification

Committed to burn twice as long and half as bright

We’re dashing forward with our eyeballs turned inward:

until the end of time, the human eye

Staring wide-open into the horror of the mind, shall never ever sleep again

We have awoken from our sleep

Nevermore shall we be unheeding as the flock of sheep

Grazing ingenuously

Living blithely

Roaming insouciantly

Forgetting instantly

Every night

I’m swooping with the vast span of my wings

Into the death-throes of my memory: the eternal scourge of the human mind

I’m wandering in times which are not mine

Terrified of what I’m about to find

I’m trying to stop the past’s rapid flight

I’m wandering in times which are not mine

Lost in between the shit and the shine

The snake of fear creeps into our hearts at night

Subdueing every mind at bedtime

What will it take to arrive

And cease trying to stop the past’s rapid flight?

How much more do I have to go through

To prove myself that I’m still alive?

We are living in pain

The wind of the past will always shake you in the end

We’re waiting for the day

When we will attain the ability to forget

For, every day of our lives, the present is painful

The future unknown

The sting of the past is what makes every moment unbearable

The future is overgrown

Een stad van blinden

Hun gemene inwoners

Beschaamd door hun eigen leven'

onbeduidendheid

De stille leegte van gedachten

Afwezigheid van betekenis

Toegewijd om twee keer zo lang en half zo helder te branden

We haasten ons naar voren met onze oogbollen naar binnen gekeerd:

tot het einde der tijden, het menselijk oog

Wijd open staren in de gruwel van de geest, zal nooit meer slapen

We zijn ontwaakt uit onze slaap

Nooit meer zullen we achteloos zijn als de kudde schapen

Geniaal grazen

vrolijk leven

Onzorgvuldig roamen

Meteen vergeten

Elke nacht

Ik duik met de enorme spanwijdte van mijn vleugels

In de doodsstrijd van mijn geheugen: de eeuwige plaag van de menselijke geest

Ik zwerf in tijden die niet de mijne zijn

Doodsbang voor wat ik ga vinden

Ik probeer de snelle vlucht van het verleden te stoppen

Ik zwerf in tijden die niet de mijne zijn

Verloren tussen de shit en de glans

De slang van angst kruipt 's nachts in ons hart

Elke geest bedwingen voor het slapengaan

Wat is er nodig om aan te komen?

En stoppen met proberen de snelle vlucht van het verleden te stoppen?

Hoeveel moet ik nog doormaken?

Om mezelf te bewijzen dat ik nog leef?

We leven in pijn

De wind van het verleden zal je uiteindelijk altijd door elkaar schudden

We wachten op de dag

Wanneer we het vermogen zullen bereiken om te vergeten?

Want elke dag van ons leven is het heden pijnlijk

De toekomst onbekend

De angel van het verleden maakt elk moment ondraaglijk

De toekomst is overwoekerd