She was the Universe - The Ocean

«Man is weaker and baser by nature than Thou hast believed him!

By showing him so much respect, Thou didst, as it were, cease to feel for him,

for Thou didst ask too much from him — Thou who hast loved him more than

Thyself?

Respecting him less, Thou wouldst have asked less of him.

That would have been more like love, for his burden would have been lighter.»

I had a dream which was not all a dream

The sun was extinguished

And the stars wandered darkling in space

Rayless, and pathless

And the icy Earth swung blind and blackened in the moonless air

And men forgot their passions in the dread

Of this their desolation;

And all hearts were chilled into a selfish prayer for

light: They did live by watchfires

And the thrones of crowned kings

Habitations of all things which dwell

Were burnt for beacons

Oh Lord, I lack the strength

To turn and leave you

There’s no confidence

In my hesitation

Happy were those who dwelt in the eye of the volcanoes

Their mountain-torch: A fearful hope was all the world contained

Forests were set on fire

But hour by hour they fell and faded

The crackling trunks extinguished with a crash — And all was black

The brows of men by the despairing light wore an unearthly aspect

The flashes fell upon them;

Some lay down and hid their eyes

And some did rest

Their chins upon their clenched hands, and smiled

And vipers crawled

And twined themselves among the multitude

Hissing, but stingless

They were slain for food

A meal was bought with blood

And each sate apart

Gorging himself in gloom: No love was left

«De mens is van nature zwakker en lager dan u hem hebt geloofd!

Door hem zoveel respect te tonen, hield je als het ware op voor hem te voelen,

want Gij hebt te veel van hem gevraagd — Gij die meer van hem hebt gehouden dan...

Zelf?

Als je hem minder respecteerde, had je minder van hem gevraagd.

Dat zou meer liefde zijn geweest, want zijn last zou lichter zijn geweest».

Ik had een droom die niet allemaal een droom was

De zon was gedoofd

En de sterren dwaalden donker in de ruimte

Straalloos en padloos

En de ijzige aarde zwaaide blind en zwart in de maanloze lucht

En mannen vergaten hun passies in de angst

Hiervan hun verlatenheid;

En alle harten waren verkoeld tot een egoïstisch gebed voor

licht: ze leefden bij wachtvuren

En de tronen van gekroonde koningen

Habitats van alle dingen die wonen

Werden verbrand voor bakens

Oh Heer, ik heb geen kracht

Om te draaien en je te verlaten

Er is geen vertrouwen

In mijn aarzeling

Gelukkig waren zij die in het oog van de vulkanen woonden

Hun bergfakkel: de hele wereld bevatte een vreselijke hoop

Bossen werden in brand gestoken

Maar uur na uur vielen ze en vervaagden

De knetterende koffers doofden met een crash - en alles was zwart

De wenkbrauwen van mannen bij het wanhopige licht droegen een onaards aspect

De flitsen vielen op hen;

Sommigen gingen liggen en verstopten hun ogen

En sommigen rustten uit

Hun kin op hun gebalde handen, en glimlachte

En adders kropen

En verstrengelden zich tussen de menigte

Sissend, maar prikkelloos

Ze werden gedood voor voedsel

Een maaltijd is gekocht met bloed

En elke sat apart

Zichzelf in de somberheid storten: er was geen liefde meer over