Neoarchaean - The Ocean

True sorrow doesn’t flirt with hope

No matter how great it may be: hope rises twice as high

But spare me these seekers!

Leave me in peace

Down with them, down, down, down, down!

That which suffers, does never hope

For they will no longer impress me With all of the solemnity and with the voice of my greatest days:

I call to you my hearth, glorious hope!

Wrapped in the cloak of illusions

Come and sit beside me On the tripod of appeasement

With a whip of scorpions I chased you!

If you wish me to believe that

You have forgotten all the grief

Which my short-lived repentance caused you: Well, then bring along with you

The sublime procession — hold me up, I am fainting!

— of all the virtues which

I offended… and their everlasting atonements

Yes, good people

I order you to burn

On a spade red-hot from the fire

And with a little yellow sugar for good measure: to burn the duck of doubt

With its vermouth lips… which in the melancholy struggle between good and evil

Shedding teardrops which are not heartfelt

Creates everywhere, universal emptiness!

It is the best thing you can do Certainly, flesh and bone, you have no reason to blush: but listen to me

I don’t invoke your understanding

It would spit blood at the horror you cause!

Better forget all about it,

and be consistent with yourselves!

There were no constraints there

Whenever I wanted to kill… I killed

Echt verdriet flirt niet met hoop

Hoe geweldig het ook is: de hoop stijgt twee keer zo hoog

Maar bespaar me deze zoekers!

Laat me met rust

Weg met hen, omlaag, omlaag, omlaag, omlaag!

Dat wat lijdt, hoopt nooit

Want ze zullen niet langer indruk op me maken met alle plechtigheid en met de stem van mijn beste dagen:

Ik roep u mijn haard, glorieuze hoop!

Gehuld in de mantel van illusies

Kom naast me zitten Op het statief van verzoening

Met een zweep van schorpioenen heb ik je achtervolgd!

Als je wilt dat ik dat geloof

Je bent al het verdriet vergeten

Waardoor mijn kortstondige berouw je heeft veroorzaakt: Nou, breng dan mee

De sublieme processie - houd me omhoog, ik val flauw!

— van alle deugden die

Ik beledigde... en hun eeuwige verzoeningen

Ja, beste mensen

Ik beveel je te verbranden

Op een schop roodgloeiend van het vuur

En met een beetje gele suiker voor de goede orde: om de eend van de twijfel te verbranden

Met zijn vermoutlippen... die in de melancholische strijd tussen goed en kwaad

Tranen laten vallen die niet oprecht zijn

Creëert overal, universele leegte!

Het is het beste wat je kunt doen Zeker, vlees en botten, je hebt geen reden om te blozen: maar luister naar me

Ik beroep me niet op uw begrip

Het zou bloed spuwen bij de gruwel die je veroorzaakt!

Beter alles vergeten,

en wees consistent met jezelf!

Er waren geen beperkingen daar

Wanneer ik wilde doden... heb ik vermoord