Mesoarchaean - The Ocean

There are moments in life

When man with his louse-ridden hair

Casts wild staring looks

At the green membranes of space: for he believes, he hears, somewhere ahead

The wry hoots of a phantom

He staggers and bows his head: what he has heard is the voice of his own

conscience

He is determined and alert

And with the speed of a madman he rushes out

Takes the first direction his wold state suggests

And bounds over the rough plains of the wield

But the yellow phantom never loses sight of him

Chasing him with equal speed

Sometimes on stormy nights

When legions of winged octopi

Which look like ravens at a distance

Hover above the clouds… moving ponderously towards the cities of men, there,

in the dark, their mission is to warn them…

On such nights the dark eyed grit, sees two beings passing by

One after another

And wiping a furtive tear of compassion: which flows out

From its frozen eye It shouts out «yes, certainly he deserves it,

it is only justice being done!"Having said that, he reassumes his grim

attitude

And continues to watch

And continues… to watch, trembling nervously, the manhunt

The phantom makes a clicking sound

With its tongue as if to tell itself it’s giving up the chase

His is the voice of the condemned

And when its dreadful shrieking penetrates the human heart

Man would prefer to have death as his mom

Than to have remorse as his son

I have seen him making for the sea

Climbing a jagged promontory

Lashed by the eyebrow of the surge

And flinging himself down, into the waves

The miracle is this: the corpse reappeared the next day

On the surface of the raging sea… Which had brought this flotsam of pale

flesh back to the shore

The man freed himself from his body’s imprint in the sand

He wrung the water from his drenched hair

The man freed himself

From his body’s imprint in the sand… Wrung the water from his drenched hair

And silently returned to the way of life

Er zijn momenten in het leven

Wanneer een man met zijn door luizen geteisterde haar

Werpt wilde starende blikken

Op de groene membranen van de ruimte: want hij gelooft, hoort hij, ergens verderop

Het wrange getoeter van een fantoom

Hij wankelt en buigt zijn hoofd: wat hij heeft gehoord, is zijn eigen stem

geweten

Hij is vastberaden en alert

En met de snelheid van een gek rent hij naar buiten

Neemt de eerste richting die zijn wereldstaat suggereert

En grenzen over de ruige vlaktes van de wield

Maar het gele spook verliest hem nooit uit het oog

Hem met gelijke snelheid achtervolgen

Soms op stormachtige nachten

Toen legioenen gevleugelde octopussen

Die op afstand lijken op raven

Zweef boven de wolken ... zwaar bewegend naar de steden van mannen, daar,

in het donker is het hun missie om hen te waarschuwen...

Op zulke avonden ziet de donkere ogen twee wezens voorbij komen

De een na de ander

En een heimelijke traan van mededogen afvegen: die stroomt eruit

Vanuit zijn bevroren oog roept het "ja, hij verdient het zeker,

het is alleen gerechtigheid die wordt gedaan!" Dat gezegd hebbende, herneemt hij zijn grimmige

houding

En blijft kijken

En gaat verder… kijken, zenuwachtig bevend, de klopjacht

De fantoom maakt een klikkend geluid

Met zijn tong alsof hij zichzelf wil vertellen dat hij de achtervolging opgeeft

Hij is de stem van de veroordeelden

En wanneer het vreselijke gekrijs het menselijk hart binnendringt

Man zou liever de dood als zijn moeder hebben

Dan spijt hebben als zijn zoon

Ik heb hem naar de zee zien gaan

Een gekartelde kaap beklimmen

Gesjord door de wenkbrauw van de golf

En zichzelf naar beneden gooien, in de golven

Het wonder is dit: het lijk verscheen de volgende dag weer

Op het oppervlak van de woeste zee... Die dit wrak van bleek had gebracht

vlees terug naar de kust

De man bevrijdde zich van de afdruk van zijn lichaam in het zand

Hij wringt het water uit zijn doorweekte haar

De man bevrijdde zichzelf

Van de afdruk van zijn lichaam in het zand... Wrong het water uit zijn doorweekte haar

En in stilte teruggekeerd naar de manier van leven