Killing The Flies - The Ocean

Air filled with sand lashing in my face

I can’t see you fifteen feet away

I can hear you somewhere in the distance

I have lost you

The air is filled with sand

Eroding my skin I can smell you in the air I’m breathing

I can feel you everytime I’m falling

I can taste you

You’re the sand I’m eating

I can’t kill you

The air is filled with sand

Eroding my skin

All trees cast their leaves when you’re around

All colors grow pale, all tones lose their sound

Air filled with sand

It’s eroding my skin

All wheels stop turning

Now take the night-bus and begin all over again

Some things fade faster than you would believe

Some memories sway your thoughts for a while

Yet some might be etched into your skull so deeply they’ll never grow pale

Sliding deeper and deeper into disaster

Don’t want you to see the state I’m in

Where do I end, where do you begin?

Air filled with sand

It’s eroding my skin

All wheels stop turning

Now take the night-bus and begin all over again

Sliding deeper and deeper into disaster

I’m on the speed-ramp going faster and faster…

Lets stay in bed today

The sun ain’t shining anyway

Completely knocked out, unable to move

Dwelling in daydreams, I’m closer

I’m closer to you

I enwrap myself in black sheets

To match the sky

I no longer want to see

The bitterness in your eyes

You start killing the flies

You start killing the flies

This is the imperative of devotion:

A command to consistent actions

To defend our most heartfelt convictions

Against attempts of self-protection

To cut them down to size of reason

What we feel is true

I can’t abandon you

I lost something forever in you

It all breeds only pain though I can’t discard it

Can’t rid of myself of you without betraying my heart

Lucht gevuld met zand dat in mijn gezicht slaat

Ik kan je op vijftien meter afstand niet zien

Ik kan je ergens in de verte horen

Ik ben je kwijt

De lucht is gevuld met zand

Mijn huid uithollen, ik ruik je in de lucht die ik inadem

Ik voel je elke keer als ik val

Ik kan je proeven

Jij bent het zand dat ik eet

Ik kan je niet vermoorden

De lucht is gevuld met zand

Mijn huid eroderen

Alle bomen werpen hun bladeren als je in de buurt bent

Alle kleuren worden bleek, alle tonen verliezen hun klank

Lucht gevuld met zand

Het erodeert mijn huid

Alle wielen stoppen met draaien

Neem nu de nachtbus en begin helemaal opnieuw

Sommige dingen vervagen sneller dan je zou geloven

Sommige herinneringen beïnvloeden je gedachten een tijdje

Toch kunnen sommige zo diep in je schedel zijn geëtst dat ze nooit bleek zullen worden

Dieper en dieper in een ramp glijden

Ik wil niet dat je ziet in welke staat ik verkeer

Waar eindig ik, waar begin jij?

Lucht gevuld met zand

Het erodeert mijn huid

Alle wielen stoppen met draaien

Neem nu de nachtbus en begin helemaal opnieuw

Dieper en dieper in een ramp glijden

Ik sta op de oprit, steeds sneller en sneller...

Laten we vandaag in bed blijven

De zon schijnt toch niet

Volledig knock-out, niet in staat om te bewegen

Wonen in dagdromen, ik ben dichterbij

Ik ben dichter bij jou

Ik wikkel mezelf in zwarte lakens

Om bij de lucht te passen

Ik wil niet langer zien

De bitterheid in je ogen

Je begint de vliegen te doden

Je begint de vliegen te doden

Dit is de noodzaak van toewijding:

Een opdracht tot consistente acties

Om onze oprechte overtuigingen te verdedigen

Tegen pogingen tot zelfbescherming

Om ze te verkleinen tot de grootte van de reden

Wat we voelen is waar

Ik kan je niet in de steek laten

Ik ben voor altijd iets in jou kwijtgeraakt

Het veroorzaakt allemaal alleen maar pijn, hoewel ik het niet kan weggooien

Ik kan mezelf niet van je ontdoen zonder mijn hart te verraden