Though the Last Glimpse of Erin - The Moorings

Though the last glimpse of Erin with sorrow I see

Yet wherever thou art shall seem Erin to me:

In exile thy bosom shall still be my home

And thine eyes make my climate wherever we roam

To the gloom of some desert, or cold rocky shore

Where the eye of the stranger can hunt us no more

I will fly with my Coulin, and think the rough wind

Less rude than the foe we leave frowning behind

And I’ll gaze on thy gold hair, as graceful it wreathes

And hang o’er thy soft harp, as wildly it breathes;

Nor dread that the cold-hearted Saxon will tear

One chord from that harp, or one lock from that hair

Hoewel de laatste glimp van Erin met verdriet zie ik

Maar waar je ook bent, het lijkt me Erin:

In ballingschap zal uw boezem nog steeds mijn thuis zijn

En jouw ogen maken mijn klimaat waar we ook zwerven

Naar de somberheid van een woestijn of koude rotskust

Waar het oog van de vreemdeling ons niet meer kan jagen

Ik zal vliegen met mijn Coulin, en denken aan de ruwe wind

Minder grof dan de vijand die we fronsend achterlaten

En ik zal staren naar je gouden haar, zo sierlijk dat het omhult

En hang aan uw zachte harp, zoals hij wild ademt;

Noch vrees dat de koelbloedige Sakser zal scheuren

Eén akkoord van die harp, of één lok van dat haar