The Unseen - The Afterimage

Now I can see the only thing that’s keeping me from you

I’ve tried to make the best of this time

But no one seems to know why you’re making the same mistakes

And you know they’re bringing us closer to a senseless end

In the midst of transition distant memories begin to emanate

You wish you had not begun this endeavor

Now the light begins to fade

Take a chance alter your destiny

Distant memories begin to dissipate

Take a chance alter your destiny

I hear the distant echoes of forgotten choices

Waiting patiently for a moment of inspiration

Trusting reflections of short duration

With the passage of time my opinion becomes useless

Am I wasting my time?

You’ve become the scattered remnants of who I thought I was

Am I wasting my fucking time?

Finding myself asking questions without answers

Am I wasting my fucking time now?

You wish you had not begun this endeavor

Now the light begins to fade

Reach into the unseen, seek to understand

When you said you were you searching I hoped that you’d find me now

When you said you were searching

When you said you were you searching I hoped that you’d find me now

When you said you were searching

I was chosen by name, generated by those who built me up again

But still, I refuse to let go without restraint

You’re a part of much more than this

Now tell me, what the fuck was the point of this self-inflicted misery

Your reality is shifting from one moment to the fucking next

Now I can see the only thing that’s keeping me from you

I’ve tried to make the best of this time

But no one seems to know why you’re making the same mistakes

And you know they’re bringing us closer to a senseless end

Nu zie ik het enige dat me van je afhoudt

Ik heb geprobeerd het beste van deze tijd te maken

Maar niemand lijkt te weten waarom jij dezelfde fouten maakt

En je weet dat ze ons dichter bij een zinloos einde brengen

In het midden van de overgang beginnen verre herinneringen te ontstaan

Je zou willen dat je niet aan dit streven was begonnen

Nu begint het licht te vervagen

Waag een kans om je lot te veranderen

Verre herinneringen beginnen te verdwijnen

Waag een kans om je lot te veranderen

Ik hoor de verre echo's van vergeten keuzes

Geduldig wachten op een moment van inspiratie

Vertrouwde reflecties van korte duur

Met het verstrijken van de tijd wordt mijn mening waardeloos

Verspil ik mijn tijd?

Je bent de verspreide overblijfselen geworden van wie ik dacht dat ik was

Verspil ik mijn tijd?

Ik merk dat ik vragen stel zonder antwoorden

Verspil ik nu mijn tijd?

Je zou willen dat je niet aan dit streven was begonnen

Nu begint het licht te vervagen

Reik naar het ongeziene, probeer te begrijpen

Toen je zei dat je aan het zoeken was, hoopte ik dat je me nu zou vinden

Toen je zei dat je aan het zoeken was

Toen je zei dat je aan het zoeken was, hoopte ik dat je me nu zou vinden

Toen je zei dat je aan het zoeken was

Ik ben gekozen op naam, gegenereerd door degenen die mij weer hebben opgebouwd

Maar toch, ik weiger om los te laten zonder terughoudendheid

Je maakt deel uit van veel meer dan dit

Vertel me eens, wat was in godsnaam het punt van deze zelf toegebrachte ellende?

Je realiteit verschuift van het ene moment naar het verdomde volgende

Nu zie ik het enige dat me van je afhoudt

Ik heb geprobeerd het beste van deze tijd te maken

Maar niemand lijkt te weten waarom jij dezelfde fouten maakt

En je weet dat ze ons dichter bij een zinloos einde brengen