Pathogen - The Afterimage

We’re all forgotten

We’re all forgotten

Enveloping my mind in a wasteland of suspicion

Compassion twisted and defiled leaving only hatred

I’m fastened in by the chains of discontent

I’m fastened in by these fucking chains

White walls closing in

White walls closing in on me

I’m growing weary of the front that I’ve established for myself

I’m resenting anyone who begins to assume they can know for themselves

I don’t care about them and I’m unmindful of infection of those who rely on

sentiments

I never cared about them

Carefully calculated explanations

(I don’t need them)

Dismissing errors of emotion

I choose to regard them for who and what they are

They are nothing but a fabrication

They never meant a thing to me

Just an illusion

A distortion of the senses

Just an illusion

A distortion of the senses

I’m growing weary of the front I’ve established for myself

For myself, now

As I progress I’ve watched the things I’ve been taught

Decay and fall to pieces

Right in front of me

I’ll never be the same again

I’m fastened in by the chains of discontent

I’m fastened in by these fucking chains

White walls closing in

White walls closing in on me

We’re all forgotten

We are all forgotten

The air is filled with the foul stench of death

We zijn allemaal vergeten

We zijn allemaal vergeten

Mijn geest omhullen in een woestenij van achterdocht

Mededogen verwrongen en verontreinigd, alleen haat achterlatend

Ik ben vastgebonden door de kettingen van ontevredenheid

Ik ben vastgemaakt door deze verdomde kettingen

Witte muren komen dichterbij

Witte muren die op me afkomen

Ik word moe van het front dat ik voor mezelf heb opgezet

Ik heb een hekel aan iedereen die begint aan te nemen dat ze het zelf kunnen weten

Ik geef niet om hen en ik denk niet aan infectie van degenen die afhankelijk zijn van

sentimenten

Ik heb nooit om ze gegeven

Zorgvuldig berekende uitleg

(Ik heb ze niet nodig)

Emotiefouten afwijzen

Ik kies ervoor om ze te beschouwen voor wie en wat ze zijn

Ze zijn niets anders dan een verzinsel

Ze hebben nooit iets voor me betekend

Gewoon een illusie

Een verstoring van de zintuigen

Gewoon een illusie

Een verstoring van de zintuigen

Ik word moe van het front dat ik voor mezelf heb opgebouwd

Voor mezelf, nu

Naarmate ik vorder, heb ik gekeken naar de dingen die ik heb geleerd

Verval en val in stukken

Recht voor me

Ik zal nooit meer dezelfde zijn

Ik ben vastgebonden door de kettingen van ontevredenheid

Ik ben vastgemaakt door deze verdomde kettingen

Witte muren komen dichterbij

Witte muren die op me afkomen

We zijn allemaal vergeten

We zijn allemaal vergeten

De lucht is gevuld met de vieze stank van de dood