Lo Que Pueden Los Indios - Teresa Parodi

Inocencio rosales se parece

A una talla hecha a golpe de machete

Suele estarse mirando la distancia

Sin moverse, callado, sin moverse

Hoy le he visto cruzar hacia la plaza

Con un trozo de pan y una botella

Le miré caminar pesadamente

Arrastrando las piernas

Sé que el sol le hace arrugas en la cara

Que le estalla en la frente

Que no puede con él esta mañana

Tan cansado se siente

Inocencio rosales suele alzarse

De su propia tristeza

Con un vaso de vino colorado

Cuando llega la siesta

No golpea las puertas ni siquiera

Cuando el hambre le quema

Con sus tallas oscuras, recostado

Contra el muro se queda

Él no vino del fondo de la isla

A pedirles limosna

Él les trae sus toscas criaturas

Y apenitas les cobra

Tiene un raro fulgor en la mirada

Cuando piensa sufrido

Ya verán un buen día estos señores

Lo que pueden los indios

Él no es de quedarse allí tirado

Como un saco vacío

Él es hombre de andar poniendo el hombro

Es de hacer los caminos

Con un vaso de vino esta mañana

Se ha quedado en la plaza

Frente a él sus criaturas de madera

Se le antoja que bailan

Inocencio rosales sin apuro

Bajo el sol se emborracha

Cuando vuelva a la isla por la noche

Dormirá con la juana

Cantará en guaraní cuando amanezca

Volará en cada astilla

Que le arranque al madero con los dientes

Bajo el sol de la isla

Onschuldige Rosales lijkt op

Naar een snijwerk gemaakt met de klap van een machete

Je kijkt meestal in de verte

Zonder te bewegen, stil, zonder te bewegen

Vandaag zag ik hem oversteken richting het plein

Met een stukje brood en een flesje

Ik zag hem sjokken

slepende benen

Ik weet dat de zon rimpels op je gezicht maakt

Dat ontploft in het voorhoofd

Dat je vanmorgen niet met hem kunt

zo moe dat je je voelt

Inocencio Rosales stijgt meestal

van zijn eigen verdriet

Met een glas rode wijn

als het dutje komt

Klopt niet eens op deuren

Wanneer honger je brandt

Met zijn donkere houtsnijwerk, liggend

Tegen de muur blijft hij

Hij kwam niet van de bodem van het eiland

om aalmoezen vragen

Hij brengt ze zijn ruige wezens

En hij laadt ze amper op

Hij heeft een vreemde glans in zijn ogen

als je denkt geleden te hebben

U zult een goede dag zien deze heren

wat de indianen kunnen

Hij mag daar niet blijven liggen

als een lege zak

Hij is een man om op de schouder te lopen

Het is om de wegen te maken

Met een glas wijn vanmorgen

Hij is op het plein gebleven

Voor hem zijn houten wezens

Het lijkt hem dat ze dansen

Inocencio Rosales zonder haast

Onder de zon wordt hij dronken

Als ik 's nachts terugkeer naar het eiland

Hij zal slapen met Juana

Hij zal zingen in Guarani als de dageraad aanbreekt

Zal op elke splinter vliegen

Laat hem de boom eruit rukken met zijn tanden

Onder de eilandzon