Времена не выбирают - Татьяна Никитина, Сергей Никитин

Времена не выбирают,

В них живут и умирают.

Большей пошлости на свете

Нет, чем клянчить и пенять.

Будто можно те на эти,

Как на рынке, поменять.

Что ни век, то век железный.

Но дымится сад чудесный,

Блещет тучка;

я в пять лет

Должен был от скарлатины

Умереть, живи в невинный

Век, в котором горя нет.

Ты себя в счастливцы прочишь,

А при Грозном жить не хочешь?

Не мечтаешь о чуме

Флорентийской и проказе?

Хочешь ехать в первом классе,

А не в трюме, в полутьме?

Что ни век, то век железный.

Но дымится сад чудесный,

Блещет тучка;

обниму

Век мой, рок мой на прощанье.

Время — это испытанье.

Не завидуй никому.

Крепко тесное объятье.

Время — кожа, а не платье.

Глубока его печать.

Словно с пальцев отпечатки,

С нас — его черты и складки,

Приглядевшись, можно взять.

(Александр Кушнер. Канва.

Ленинградское Отделение,

«Советский Писатель», 1981.)

Tijden kiezen niet

Ze leven en sterven erin.

Meer vulgariteit in de wereld

Nee, dan bedelen en beschuldigen.

Alsof je naar deze kunt gaan

Verander, net als in de markt.

Wat de leeftijd ook is, de ijzertijd.

Maar de prachtige tuin rookt,

Er schijnt een wolk;

ik op vijfjarige leeftijd

Had van roodvonk moeten komen

Sterf, leef in een onschuldige

Een tijd waarin er geen verdriet is.

Je zult jezelf gelukkig lezen,

Wil je niet onder Grozny leven?

Droom niet van de pest

Florentijns en lepra?

Wil je in eerste klasse rijden?

En niet in het ruim, in het halfduister?

Wat de leeftijd ook is, de ijzertijd.

Maar de prachtige tuin rookt,

Er schijnt een wolk;

knuffel

Mijn eeuw, mijn rots vaarwel.

Tijd is een test.

Benijd niemand.

Een stevige knuffel.

Tijd is een huid, geen jurk.

Diep is zijn zegel.

Zoals vingerafdrukken

Van ons - zijn gelaatstrekken en plooien,

Als je dichterbij kijkt, kun je nemen.

(Alexander Kushner. Canvas.

Leningrad-filiaal,

"Sovjetschrijver", 1981.)