Серебристый тополь - Татьяна Буланова

Серебристый тополь вновь ко мне пришёл, шелестит листвою, говорит со мной:

«Ой, берёза белая, ты грустишь давно, подойди, склони-ка кудри на моё плечо».

«Ой, берёза белая, ты грустишь давно, подойди, склони-ка кудри на моё плечо».

«Ой, ты милый тополь, под окном не стой, о любви своей лучше мне не пой.

Ты не пой, не пой, хоть и серебрист, сердцу не прикажешь мне тебя любить».

Тихо ветер шепчет: «Ясень не придёт, он в сетях у ивушки околдованный.

Ой, берёза белая, не грусти о нём, хоть и сердцу больно, отпусти его».

Ой, берёза белая, не грусти о нём, хоть и сердцу больно, отпусти его".

De zilverachtige populier kwam weer naar me toe, ritselde met zijn bladeren en sprak tegen me:

"Oh, witte berk, je bent al lang verdrietig, kom, leg je krullen op mijn schouder."

"Oh, witte berk, je bent al lang verdrietig, kom, leg je krullen op mijn schouder."

"Oh, jij lieve populier, ga niet onder het raam staan, zing niet over je liefde voor mij.

Je zingt niet, zing niet, ook al ben je zilverachtig, je zult mijn hart niet vertellen om van je te houden.

Rustig fluistert de wind: "De es zal niet komen, hij is betoverd in de netten bij de wilg.

Oh, witte berk, wees niet verdrietig over hem, ook al doet je hart pijn, laat hem gaan."

Oh, witte berk, wees niet verdrietig over hem, ook al doet je hart pijn, laat hem gaan."