Плакала любовь - Татьяна Буланова

Когда-нибудь время свой бег вдруг замедлит,

И ты обернешься назад.

И вдруг заметишь как под ногами,

Желтые листья шуршат.

Печальный ковер, не сложившихся судеб

Парит и парит над землей,

И ты вдруг поймешь, что когда-нибудь может

И это случиться с тобой.

Плакала любовь, что ее не ждут,

Ветер отрывал лист календаря,

Снова горький дым, снова листья жгут,

Осень на душе, холод ноября.

Время надежды, время печали,

Время любить и прощать,

И ты вдруг поймешь, что очень много

За это готова отдать.

Но время торопит, и ты повернувшись,

Делаешь медленно шаг,

А над землей в медленном танце

Желтые листья кружат.

Плакала любовь, что ее не ждут,

Ветер отрывал лист календаря,

Снова горький дым, снова листья жгут,

Осень на душе, холод ноября.

Op een dag zal de tijd plotseling langzamer gaan lopen,

En je keert terug.

En ineens merk je hoe onder je voeten,

De gele bladeren ritselen.

Een treurig tapijt van zich ontvouwende lotsbestemmingen

Zweef en zweeft boven de aarde,

En je realiseert je ineens dat je dat ooit kunt

En het zal je overkomen.

Liefde huilde dat ze niet werd verwacht,

De wind scheurde van het kalenderblad,

Weer bittere rook, weer branden de bladeren,

Herfst in mijn ziel, de kou van november.

Een tijd van hoop, een tijd van verdriet

Tijd om lief te hebben en te vergeven

En dat besef je ineens heel veel

Hiervoor ben ik bereid te geven.

Maar de tijd raast, en je draait je om,

Je neemt een langzame stap

En boven de grond in een langzame dans

Gele bladeren cirkelen.

Liefde huilde dat ze niet werd verwacht,

De wind scheurde van het kalenderblad,

Weer bittere rook, weer branden de bladeren,

Herfst in mijn ziel, de kou van november.