Аккордеонист - Татьяна Буланова

Сколько лет перепутий, тревог и дождей,

Сколько бед, передряг и бессонных ночей,

Но как прежде сентябрь, и как прежде вдвоем,

Мы по парку осеннему молча идем,

Оставляем следы на дорожках окутанных сном.

Снова в парке желтеющем воздух прозрачен и чист,

И играет для публики старый аккордеонист.

Снова клавиши в памяти осень тревожит тайком,

По остывшему парку мы молча шагаем вдвоем.

Отчего мы молчим, отчего не спешим,

Отчего по дорожкам шагаем пустым,

Не любви, не надежды вернуть не дано,

Мы расстались давно, мы простились давно,

И жалеть об ушедшем и прожитом право смешно.

Снова в парке желтеющем воздух прозрачен и чист,

И играет для публики старый аккордеонист.

Снова клавиши в памяти осень тревожит тайком,

По остывшему парку мы молча шагаем вдвоем.

Сколько лет неурядиц, и толков пустых,

Сколько бед, холодов и вокзалов ночных,

Но кончается день, и развязка близка,

За аккордом аккорд, за строкою строка,

И мелодия осени слышится издалека.

Снова в парке желтеющем воздух прозрачен и чист,

И играет для публики старый аккордеонист.

Снова клавиши в памяти осень тревожит тайком,

По остывшему парку мы молча шагаем вдвоем.

Hoeveel jaren van kruispunten, zorgen en regens,

Hoeveel problemen, problemen en slapeloze nachten,

Maar zoals voor september, en zoals eerder samen,

We lopen stilletjes door het herfstpark,

We laten voetafdrukken achter op in slaap gehulde paden.

Ook in het vergelende park is de lucht transparant en schoon,

En een oude accordeonist speelt voor het publiek.

Opnieuw verstoort de sleutel in de herinnering aan de herfst in het geheim,

Samen wandelen we stilletjes langs het afgekoelde park.

Waarom zijn we stil, waarom hebben we geen haast,

Waarom lopen we leeg op de paden,

Geen liefde, geen hoop om terug te keren wordt niet gegeven,

We zijn lang geleden uit elkaar gegaan, we hebben lang geleden afscheid genomen,

En spijt hebben van de overleden en geleefde rechts is belachelijk.

Ook in het vergelende park is de lucht transparant en schoon,

En een oude accordeonist speelt voor het publiek.

Opnieuw verstoort de sleutel in de herinnering aan de herfst in het geheim,

Samen wandelen we stilletjes langs het afgekoelde park.

Hoeveel jaren van onrust en lege geruchten,

Hoeveel problemen, koud weer en nachtstations,

Maar de dag loopt ten einde, en de ontknoping is nabij,

Achter een akkoord is een akkoord, achter een lijn is een lijn,

En de melodie van de herfst is van verre te horen.

Ook in het vergelende park is de lucht transparant en schoon,

En een oude accordeonist speelt voor het publiek.

Opnieuw verstoort de sleutel in de herinnering aan de herfst in het geheim,

Samen wandelen we stilletjes langs het afgekoelde park.