The Surgeon at 2 A.M. - Sylvia Plath

The white light is artificial, and hygienic as heaven.

The microbes cannot survive it.

They are departing in their transparent garments, turned aside

From the scalpels and the rubber hands.

The scalded sheet is a snowfield, frozen and peaceful.

The body under it is in my hands.

As usual there is no face.

A lump of Chinese white

With seven holes thumbed in. The soul is another light.

I have not seen it;

it does not fly up.

Tonight it has receded like a ship’s light.

It is a garden I have to do with --- tubers and fruit

Oozing their jammy substances,

A mat of roots.

My assistants them back.

Stenches and colors assail me.

This is the lung-tree.

These orchids are splendid.

They spot and coil like snakes.

The heart is a red bell-bloom, in distress.

I am so small

In comparison to these organs!

I worm and hack in a purple wilderness.

The blood is a sunset.

I admire it.

I am up to my elbows in it, red and squeaking.

Still is seeps me up, it is not exhausted.

So magical!

A hot spring

I must seal off and let fill

The intricate, blue piping under this pale marble.

How I admire the Romans ---

Aqeducts, the Baths of Caracella, the eagle nose!

The body is a Roman thing.

It has shut its mouth on the stone pill of repose.

It is a statue the orderlies are wheeling off.

I have perfected it.

I am left with and arm or a leg,

A set of teeth, or stones

To rattle in a bottle and take home,

And tissues in slices--a pathological salami.

Tonight the parts are entombed in an icebox.

Tomorrow they will swim

In vinegar like saints' relics.

Tomorrow the patient will have a clean, pink plastic limb.

Over one bed in the ward, a small blue light

Announces a new soul.

The bed is blue.

Tonight, for this person, blue is a beautiful color.

The angels of morphia have borne him up.

He floats an inch from the ceiling,

Smelling the dawn drafts.

I walk among sleepers in gauze sarcophagi.

The red night lights are flat moons.

They are dull with blood.

I am the sun, in my white coat,

Grey faces, shuttered by drugs, follow me like flowers.

Het witte licht is kunstmatig en hygiënisch als de hemel.

De microben kunnen het niet overleven.

Ze vertrekken in hun doorzichtige kleding, opzij gezet

Van de scalpels en de rubberen handen.

Het gebroeide laken is een sneeuwveld, bevroren en vredig.

Het lichaam eronder is in mijn handen.

Zoals gewoonlijk is er geen gezicht.

Een klontje Chinees wit

Met zeven gaten erin. De ziel is een ander licht.

Ik heb het niet gezien;

het vliegt niet omhoog.

Vannacht is het verdwenen als een scheepslicht.

Het is een tuin waar ik het mee moet doen --- knollen en fruit

Ze sijpelen hun jammy substanties uit,

Een mat van wortels.

Mijn assistenten zijn terug.

Stank en kleuren overvallen me.

Dit is de longboom.

Deze orchideeën zijn prachtig.

Ze spotten en kronkelen als slangen.

Het hart is een rode klokbloem, in nood.

Ik ben zo klein

In vergelijking met deze orgels!

Ik worm en hack in een paarse wildernis.

Het bloed is een zonsondergang.

Ik bewonder het.

Ik sta er tot mijn ellebogen in, rood en piepend.

Nog steeds sijpelt het me omhoog, het is niet uitgeput.

Zo magisch!

Een warmwaterbron

Ik moet afsluiten en laten vullen

De ingewikkelde, blauwe biezen onder dit bleke marmer.

Hoe ik de Romeinen bewonder ---

Aquaducten, de Thermen van Caracella, de adelaarsneus!

Het lichaam is een Romeins ding.

Het heeft zijn mond gehouden over de stenen pil van rust.

Het is een standbeeld waar de verplegers wegrijden.

Ik heb het geperfectioneerd.

Ik heb een arm of een been,

Een set tanden of stenen

Om in een fles te rammelen en mee naar huis te nemen,

En tissues in plakjes - een pathologische salami.

Vanavond worden de onderdelen begraven in een koelbox.

Morgen gaan ze zwemmen

In azijn als relikwieën van heiligen.

Morgen heeft de patiënt een schoon, roze plastic ledemaat.

Boven een bed op de afdeling, een klein blauw lampje

Kondigt een nieuwe ziel aan.

Het bed is blauw.

Vanavond is blauw voor deze persoon een mooie kleur.

De engelen van morphia hebben hem gedragen.

Hij zweeft een centimeter van het plafond,

De dageraad tocht ruiken.

Ik loop tussen slapers in gaas sarcofagen.

De rode nachtlampjes zijn platte manen.

Ze zijn dof van het bloed.

Ik ben de zon, in mijn witte jas,

Grijze gezichten, geblinddoekt door drugs, volgen mij als bloemen.