On the Decline of Oracles - Sylvia Plath

My father kept a vaulted conch

By two bronze bookends of ships in sail,

And as I listened its cold teeth seethed

With voices of that ambiguous sea

Old Böcklin missed, who held a shell

To hear the sea he could not hear.

What the seashell spoke to his inner ear

He knew, but no peasants know.

My father died, and when he died

He willed his books and shell away.

The books burned up, sea took the shell,

But I, I keep the voices he

Set in my ear, and in my eye

The sight of those blue, unseen waves

For which the ghost of Böcklin grieves.

The peasants feast and multiply.

Eclipsing the spitted ox I see

Neither brazen swan nor burning star,

Heraldry of a starker age,

But three men entering the yard,

And those men coming up the stair.

Profitless, their gossiping images

Invade the cloistral eye like pages

From a gross comic strip, and toward

The happening of this happening

The earth turns now.

In half an hour

I shall go down the shabby stair and meet,

Coming up, those three.

Worth

Less than present, past — this future.

Worthless such vision to eyes gone dull

That once descried Troy’s towers fall,

Saw evil break out of the north.

Mijn vader had een gewelfde schelp

Aan twee bronzen boekensteunen van varende schepen,

En terwijl ik luisterde, kookten zijn koude tanden

Met stemmen van die dubbelzinnige zee

Oude Böcklin miste, die een granaat vasthield

Om de zee te horen kon hij niet horen.

Wat de schelp tegen zijn binnenoor sprak?

Hij wist het, maar geen boeren weten het.

Mijn vader stierf, en toen hij stierf

Hij wilde zijn boeken en schold weg.

De boeken verbrandden, de zee nam de schelp,

Maar ik, ik houd de stemmen he

In mijn oor en in mijn oog

De aanblik van die blauwe, onzichtbare golven

Waar de geest van Böcklin om treurt.

De boeren feesten en vermenigvuldigen zich.

De spit os verduisteren zie ik

Noch koperen zwaan, noch brandende ster,

Heraldiek van een grimmiger tijdperk,

Maar drie mannen die de tuin binnenkwamen,

En die mannen die de trap op komen.

Zonder winstoogmerk, hun roddelende beelden

Val het kloosteroog binnen zoals pagina's

Van een grove strip, en naar

Het gebeuren van dit gebeuren

De aarde draait nu.

In een half uur

Ik ga de armoedige trap af en ontmoet,

Komt eraan, die drie.

Waard

Minder dan heden, verleden — deze toekomst.

Waardeloos zo'n visie voor ogen die dof zijn geworden

Dat eens beschreef Troy's torens vallen,

Zag het kwaad uitbreken uit het noorden.