On the Plethora of Dryads - Sylvia Plath

Hearing a white saint rave

About a quintessential beauty

Visible only to the paragon heart,

I tried my sight on an apple-tree

That for eccentric knob and wart

Had all my love.

Without meat or drink I sat

Starving my fantasy down

To discover that metaphysical Tree which hid

From my worldling look its brilliant vein

Far deeper in gross wood

Than axe could cut.

But before I might blind sense

To see with the spotless soul,

Each particular quirk so ravished me

Every pock and stain bulked more beautiful

Than flesh of any body

Flawed by love’s prints.

Battle however I would

To break through that patchwork

Of leaves' bicker and whisk in babel tongues,

Streak and mottle of tawn bark,

No visionary lightnings

Pierced my dense lid.

Instead, a wanton fit

Dragged each dazzled sense apart

Surfeiting eye, ear, taste, touch, smell;

Now, snared by this miraculous art,

I ride earth’s burning carrousel

Day in, day out,

And such grit corrupts my eyes

I must watch sluttish dryads twitch

Their multifarious silks in the holy grove

Until no chaste tree but suffers blotch

Under flux of those seductive

Reds, greens, blues.

Het horen van een witte heilige rave

Over een typische schoonheid

Alleen zichtbaar voor het hart van het toonbeeld,

Ik probeerde mijn zicht op een appelboom

Dat voor excentrieke knop en wrat

Had al mijn liefde.

Zonder vlees of drank zat ik

Mijn fantasie uithongeren

Om die metafysische boom te ontdekken die zich verstopte

Van mijn wereldse blik zijn briljante ader

Veel dieper in grof hout

Dan bijl kon snijden.

Maar voordat ik misschien blindelings zou voelen

Om te zien met de smetteloze ziel,

Elke eigenaardigheid heeft me zo verrukt

Elke pok en vlek werd mooier

Dan vlees van elk lichaam

Gebrek aan liefdesafdrukken.

Vecht hoe ik zou

Om dat lappendeken te doorbreken

Van bladeren gekibbel en klop in babel tongen,

Streep en vlek van tawnschors,

Geen visionaire bliksemschichten

Doorboorde mijn dichte ooglid.

In plaats daarvan een moedwillige fit

Elk verblind gevoel uit elkaar gesleept

Overtollig oog, oor, smaak, aanraking, geur;

Nu, verstrikt door deze wonderbaarlijke kunst,

Ik berijd de brandende carrousel van de aarde

Dag in dag uit,

En zulke gruis bederft mijn ogen

Ik moet sletterige dryads zien trillen

Hun veelsoortige zijde in het heilige bos

Totdat geen kuisboom maar last heeft van vlek

Onder stroom van degenen die verleidelijk zijn

Rood, groen, blauw.