Small - Still Life

So in time I found I couldn’t swear by anything.

Nothing at all.

There’s nothing that cuts through your everything.

Leaving you humbled and small, … but I’m here anyway.

Nothing big to say.

It’s just I’ve wander in this dark for so long,

And never found my way.

Do you think you would?

Do you think you could smile and say it could be okay?

We won’t think about that today.

It was just wishful thinking anyway…

I can’t see higher than the walls I build in front of me.

I can’t see forward when I’m this flat on my back.

I find these stones and call them real (could never be).

What began as hope to heal could scar, make me feel whole.

It could look so pretty on paper.

It would feel so deep in blood.

Sit and tell me your story awhile.

Before you move along… honestly?

All this fear can tower over me, sometimes I don’t move to free.

Fumble to guess what any of this means.

Stumble to understand the little i’ve seen.

It seems a dream…

Always so sorry.

Found myself wandering and so far away.

So far away from home.

We built ourselves too big.

Tangled and hanging by our common threads.

Always so sorry.

Please forgive…

Dus na verloop van tijd ontdekte ik dat ik nergens bij kon zweren.

Helemaal niets.

Er is niets dat je alles doorsnijdt.

Je nederig en klein achterlatend, ... maar ik ben er toch.

Niets groots te zeggen.

Het is gewoon dat ik zo lang in dit donker heb rondgedoold,

En nooit mijn weg gevonden.

Denk je dat je dat zou doen?

Denk je dat je zou kunnen glimlachen en zeggen dat het goed zou kunnen komen?

Daar zullen we vandaag niet aan denken.

Het was toch maar wishful thinking...

Ik kan niet hoger kijken dan de muren die ik voor me bouw.

Ik kan niet vooruit kijken als ik zo plat op mijn rug lig.

Ik vind deze stenen en noem ze echt (zou nooit kunnen zijn).

Wat begon als hoop op genezing kan littekens veroorzaken, waardoor ik me heel voel.

Het zou er op papier zo mooi uit kunnen zien.

Het zou zo diep in het bloed voelen.

Ga zitten en vertel me even je verhaal.

Voordat je verder gaat... eerlijk?

Al deze angst kan boven me uittorenen, soms beweeg ik me niet om te bevrijden.

Probeer te raden wat dit allemaal betekent.

Struikel om het weinige dat ik heb gezien te begrijpen.

Het lijkt een droom...

Altijd zo sorry.

Ik merkte dat ik dwaalde en zo ver weg.

Zo ver van huis.

We hebben onszelf te groot gebouwd.

Verstrikt en hangend aan onze rode draad.

Altijd zo sorry.

Vergeef me alsjeblieft...