Cheer Up, Love (Worse Things Happen At Sea) - Smokey Bastard

I saw a woman by the shore

Her feet half buried in the sand

As waves were lappin', sun was nappin'

She was cryin' for her man

And with a tear she dropped

And never stopped

And told of how this misery began

Each day for seven years

She’d walked the beach in case she saw

A heaving ship returning, fat with riches

Headed for the shore

With needless wealth

And the one man

That she’d been longin' for

No clue was given of

The crew of her lover’s cursed ship

A simple voyage of discovery

A three-year round-trip

Sullen hope had never yielded

So she knelt with quivering lip

So there the woman by the shore

Her knees half buried in the sand

As waves were lappin', sun was nappin'

She was searchin' for her man

With a final tear she stopped

And I began to understand.

This underwater tomb is keeping me from you

While my decaying body festers, my soul will never rest

And though you may cry yet

You must endeavor to forget me

So when you learn of my demise

Your soul can rise

The setting of the sun was fire

Her face a crimson red

Her bloodshot eyes staring toward the beheaded figurehead

Disfigured, dismembered

But remembered in his stead.

Now seven years of doubt

Have left her face by time betrayed

Unraveled dreams of a past life with her man becoming frayed

With a tear she dropped into the sea

As hope began to fade

Ik zag een vrouw aan de kust

Haar voeten half begraven in het zand

Terwijl de golven aan het lappen waren, was de zon aan het dutten

Ze huilde om haar man

En met een traan liet ze vallen

En nooit gestopt

En vertelde hoe deze ellende begon

Zeven jaar lang elke dag

Ze was over het strand gelopen voor het geval ze het zag

Een deinend schip dat terugkeert, dik van rijkdom

Op weg naar de kust

Met onnodige rijkdom

En die ene man

Waar ze naar verlangde

Er is geen idee gegeven van

De bemanning van het vervloekte schip van haar minnaar

Een eenvoudige ontdekkingsreis

Een driejarige rondreis

De sombere hoop was nooit geweken

Dus ze knielde met trillende lip

Dus daar de vrouw aan de kust

Haar knieën half begraven in het zand

Terwijl de golven aan het lappen waren, was de zon aan het dutten

Ze was op zoek naar haar man

Met een laatste traan stopte ze

En ik begon het te begrijpen.

Dit onderwatergraf houdt me bij je vandaan

Terwijl mijn rottende lichaam ettert, zal mijn ziel nooit rusten

En hoewel je misschien nog huilt

Je moet proberen me te vergeten

Dus als je hoort van mijn overlijden

Je ziel kan opstaan

De ondergaande zon was vuur

Haar gezicht was karmozijnrood

Haar bloeddoorlopen ogen staren naar het onthoofde boegbeeld

Verminkt, uiteengereten

Maar herinnerd in zijn plaats.

Nu zeven jaar twijfel

Heb haar gezicht door de tijd verraden

Ontrafelde dromen van een vorig leven waarin haar man rafelig werd

Met een traan viel ze in de zee

Toen de hoop begon te vervagen