L’enfant de la rue - Slimane

J’avais 5 ans à peine, et je savais déjà

L’aiguille dans la veine et les bleus sur les bras

J’avais 5 ans à peine mais les yeux grands ouverts

Sur ce qu'était la vie et les larmes d’une mère

Ici nous savons la valeur de l’amour

Ici on se prive pour sa famille et on prie tous les jours

Alors oui c’est vrai

Enfant j’ai vu le blues couler sur les joues d’une femme

Oui c’est vrai

Mais aussi tant de je t’aime

En pansement de l'âme

En pansement de l'âme

L’enfant de la rue, est devenu grand

Mais il garde dans son sac, ses poèmes d’antan

L’enfant de la rue, est devenu grand

Mais il garde dans son sac, ses poèmes d’antan

17 ans à peine, quelques morts sur les bras

Des sourires à la pelle, pour faire genre que ça va

17 ans à peine, mais déjà dans l’urgence

De vivre à bout de rêve, même vidé d’innocence

Là-bas j’ai appris, à ne jamais renoncer

Tomber, retomber, mais toujours se relever

Alors oui, c’est vrai

Enfant j’ai vu le blues couler sur les joues d’une femme

Oui, c’est vrai

Mais aussi tant de je t’aime

En pansement de l'âme

En pansement de l'âme

L’enfant de la rue, est devenu grand

Mais il garde dans son sac, ses poèmes d’antan

L’enfant de la rue, est devenu grand

Mais il garde dans son sac, ses poèmes d’antan

À l’approche de la trentaine

J’me dis que c'était le destin

Qu’il fallait que j’apprenne

Que j’me rétame sur le chemin

Et si tout s’arrêtait demain

Que resterait-il

Si ce n’est des centaines de je t’aime

Mais ma vie sur un fil

Et ma vie sur un fil

Et ma vie sur un fil

L’enfant de la rue, est devenu grand

Mais il garde dans son sac, ses poèmes d’antan

L’enfant de la rue, est devenu grand

Mais il garde dans son sac, ses poèmes d’antan

Ik was net 5 jaar oud, en ik wist het al

De naald in de ader en de blauwe plekken op de armen

Ik was amper 5 jaar oud, maar mijn ogen waren wijd open

Over hoe het leven en de tranen van een moeder waren

Hier kennen we de waarde van liefde

Hier beroven we ons van ons gezin en bidden we elke dag

Dus ja het is waar

Als kind zag ik de blues over de wangen van een vrouw lopen

Ja het is waar

Maar ook zo veel dat ik van je hou

Als een verband van de ziel

Als een verband van de ziel

Het straatkind, volwassen

Maar in zijn tas bewaart hij zijn gedichten van weleer

Het straatkind, volwassen

Maar in zijn tas bewaart hij zijn gedichten van weleer

Amper 17 jaar oud, een paar doden op hun hand

Veel glimlachen, om het er goed uit te laten zien

Nauwelijks 17, maar nu al haast

Om aan het einde van een droom te leven, zelfs als de onschuld is ontdaan

Daar heb ik geleerd, nooit op te geven

Vallen, vallen, maar altijd weer opstaan

Dus ja, het is waar

Als kind zag ik de blues over de wangen van een vrouw lopen

Ja het is waar

Maar ook zo veel dat ik van je hou

Als een verband van de ziel

Als een verband van de ziel

Het straatkind, volwassen

Maar in zijn tas bewaart hij zijn gedichten van weleer

Het straatkind, volwassen

Maar in zijn tas bewaart hij zijn gedichten van weleer

30 . naderen

Ik zeg tegen mezelf dat het het lot was

Dat ik moest leren

Laat me weer op het pad komen

Wat als het morgen allemaal eindigde?

Wat zou er overblijven?

Zo niet honderden ik hou van jou

Maar mijn leven op een draad

En mijn leven op een draad

En mijn leven op een draad

Het straatkind, volwassen

Maar in zijn tas bewaart hij zijn gedichten van weleer

Het straatkind, volwassen

Maar in zijn tas bewaart hij zijn gedichten van weleer