Darkness out of blue - Silje Nergaard

Why did he have to make such darkness out of blue

Ok there’s sadness in his life he didn’t get to choose

Why did he needed to feel a reassuring hand

Before he seemed to understand

You stumble free… or let it be

Too late I saw my words were cutting him in two

Saw him clutching at the straws he couldn’t bear to lose

He said that given time he knew it would come right

And how he longed for warmth and light

So he could see how things should be

Then my feet left the ground

And my words became a string of sounds

He gave me that old sad look and fell in line

And at this sign

Everything I’d said just slipped from my mind

'cause my feet left the ground

So glad once more it’s me he’d found

Got rid of the dark and clung to the blue

What more could I do

Everyone knew that I was dreaming

He and I can stay in this tiny patch of blue

They are so close together colours that we use

I just needed to hear him say he understands

Before I dare to show my hand

And stumble free… or let it be

When my feet left he ground

All my words became a string sounds

He gave me that old sad look and fell in line

And at this sign

Everything I’d said just slipped from my mind

'cause my feet left the ground

So glad once more it’s me he’d found

Got rid of the dark and clung to the blue

What more could I do

Everyone knew that I was dreaming

Waarom moest hij zo'n duisternis uit het niets maken?

Oké, er is verdriet in zijn leven dat hij niet kon kiezen

Waarom moest hij een geruststellende hand voelen?

Voordat hij leek te begrijpen

Je struikelt vrij ... of laat het zijn

Te laat zag ik dat mijn woorden hem in tweeën sneden

Ik zag hem de strohalmen grijpen die hij niet kon verdragen om te verliezen

Hij zei dat hij op een gegeven moment wist dat het goed zou komen

En hoe hij verlangde naar warmte en licht

Zodat hij kon zien hoe de dingen zouden moeten zijn

Toen verlieten mijn voeten de grond

En mijn woorden werden een reeks geluiden

Hij gaf me die oude droevige blik en viel in de rij

En bij dit bord

Alles wat ik had gezegd, is me gewoon ontglipt

omdat mijn voeten de grond verlieten

Zo blij dat ik het weer ben die hij heeft gevonden

Weg met het donker en klampte me vast aan het blauw

Wat kan ik nog meer doen?

Iedereen wist dat ik droomde

Hij en ik kunnen in dit kleine stukje blauw blijven

Het zijn zo dicht bij elkaar liggende kleuren die we gebruiken

Ik moest hem gewoon horen zeggen dat hij het begrijpt

Voordat ik mijn hand durf te laten zien

En struikel vrij... of laat het zo zijn

Toen mijn voeten weggingen, ging hij op de grond

Al mijn woorden werden een snaarklanken

Hij gaf me die oude droevige blik en viel in de rij

En bij dit bord

Alles wat ik had gezegd, is me gewoon ontglipt

omdat mijn voeten de grond verlieten

Zo blij dat ik het weer ben die hij heeft gevonden

Weg met het donker en klampte me vast aan het blauw

Wat kan ik nog meer doen?

Iedereen wist dat ik droomde