Tranche de vie - Shurik'n

2H et quart, Montréal, vendredi

Dernière virée, ultime achat avant de repartir

Cinq jours ici, on n’a rien vu, ça passe toujours trop vite

On pense déjà au prochain, la tête pleine de souvenirs

Qui aurait pu prédire que cette couture briserait nos chaines

C’est ce que je me dis alors que l’avion à nouveau nous emmène

Et que la vie nous mène où bon lui semble comme d’hab

Une fois là-bas tu sais que ce sera le feu comme d’hab

Laisse-moi poser pour tous ces gens qu’on a croisés

On a reçu tellement d’amour, on pensait pas le mériter

Nous ce qu’on voulait c’est un son lourd et balancer nos vérités

Et peut être faire méditer, bien sur, en toute humilité, tu sais

Cet attrait pour nos rimes on pensait pas le provoquer

Masi quand dix mille voix s'élèvent, là tu sens tes poils s’hérisser

Quand je pense qu’hier encore devant le Vieux Port on sévissait

Y a plus à se plaindre maintenant mais putain qu’est ce qu’on a résisté

L’avion se pose, je redescends, fin de la trêve

Y a encore de la route à faire, faut pas qu’on se traîne

Refaire encore ce qu’on a toujours aimé faire

Marquer les cœurs oui, mais à l’encre pas au fer

Juste une tranche de vie, une goutte d’encre

Que j’ai jeté entre deux villes, comme ça, à l’arrache, sans y réfléchir

Comme ça venait sans savoir ce que ça allait devenir

J’arrivais pas a m’en dormir

J’ai pris une feuille blanche, la goutte d’encre elle s’est mise à remplir les

lignes

Comme ça sans savoir ce que je voulais écrire

Comme si elle savait tout ce que j’voulais dire

Alors je l’ai laissée finir

11 h du mat, aéroport de Roissy, tout le monde est dans l’coma avec 3 tonnes de

valises

Plantés sur le trottoir, le taxi se fait languir

Et nous on se fait repérer, flash photos, grands sourires

Tout ça ça fait plaisir même si on s’y fait toujours pas

On fait que de la musique et on n’a jamais vu plus loin que ça

Aucun piédestal, un mic et une salle

Une scène et une foule, qu’on passe, c’est ça le Graal

L’adulation on s’en balance on cherche l’approbation

Celle de nos pères et du public et c’est pour ça qu’on

Trace notre route sans se soucier du qu’en dira-t-on

À contre sens souvent, jamais à contre façon

Trop d’yeux nous ont à l'œil, alors sur on se tient droit

Trop d’oreilles nous écoutent on ne peut pas dire n’importe quoi

Le message est ???

et musicales sont les balles

Y a des choses qui changent pas, le respect ça se gagne

Et sur ce ???

qui nous mène au dessus de Rennes

On discute de la liste et des couleurs qu’on va mettre

On est que des artistes et comme tous on cherche à plaire

Marquer les cœurs oui, mais à l’encre pas au fer

02:30 uur, Montreal, vrijdag

Laatste rit, laatste aankoop voor vertrek

Vijf dagen hier, we hebben niets gezien, het gaat altijd te snel voorbij

We denken al aan de volgende, het hoofd vol herinneringen

Wie had kunnen voorspellen dat deze naad onze kettingen zou breken

Dat zeg ik tegen mezelf terwijl het vliegtuig ons weer brengt

En laat het leven ons brengen waar het wil zoals gewoonlijk

Eenmaal daar weet je dat het zoals gewoonlijk vuur zal zijn

Laat me poseren voor al deze mensen die we hebben ontmoet

We kregen zoveel liefde, we dachten dat we het niet verdienden

Wat we wilden is een zwaar geluid en swing onze waarheden

En misschien mediteren, natuurlijk, in alle nederigheid, weet je?

Deze aantrekkingskracht voor onze rijmpjes dachten we niet om het te veroorzaken

Masi als tienduizend stemmen opstijgen, daar voel je je haren overeind gaan staan

Als ik eraan denk dat we gisteren weer voor de oude haven raasden

Nu niet meer klagen maar verdomme wat hebben we ons verzet

Het vliegtuig landt, ik kom naar beneden, einde wapenstilstand

Er is nog een lange weg te gaan, laten we onszelf niet slepen

Opnieuw doen wat we altijd graag deden

Markeer harten ja, maar met inkt niet strijken

Gewoon een stukje leven, een druppel inkt

Dat ik zo tussen twee steden gooide, haastig, zonder erbij na te denken

Hoe het kwam zonder te weten wat het zou worden

Ik kon niet slapen

Ik nam een ​​blanco vel, de druppel inkt begon de te vullen

lijnen

Like dit zonder te weten wat ik wilde schrijven

Alsof ze alles weet wat ik wil zeggen

Dus ik liet haar afmaken

11 uur, luchthaven Roissy, iedereen ligt in coma met 3 ton

koffers

Geplant op het trottoir, de taxi kwijnt weg

En we worden gespot, flitsfoto's, grote glimlachen

Dit is allemaal leuk ook al wennen we er nog steeds niet aan

We maken alleen muziek en we hebben nooit verder gekeken dan dat

Geen voetstuk, één microfoon en één kamer

Een podium en een menigte, die we passeren, dat is de Heilige Graal

Aanbidding maakt ons niet uit, we zoeken goedkeuring

Die van onze vaders en het publiek en daarom

Traceer onze route zonder je zorgen te maken over wat er zal worden gezegd

Vaak tegen de stroom in, nooit tegen de stroom in

Te veel ogen op ons gericht, dus we staan ​​pal

Te veel oren luisteren naar ons, we kunnen niets zeggen

De boodschap is???

en muzikaal zijn de kogels

Sommige dingen veranderen niet, respect is verdiend

En hierover???

die ons boven Rennes brengt

We bespreken de lijst en de kleuren die we gaan zetten

We zijn gewoon artiesten en net als iedereen proberen we te behagen

Markeer harten ja, maar met inkt niet strijken