Les Miens - Shurik'n

Tu te rends compte, on l’a fait

Plantés au métro toute la journée

Aujourd’hui on est artistes reconnus, renommés

Pourtant, je m’revois dire à mes parents

Je fais du rap, j’arrête le taf

J’ai cru qu’ils allaient me tuer

Mon père m’aurait bien collé quelques baffes

Les baffles collées sur les oreilles

Mon premier texte est né, engagé socialement

Du genre énervé toute l’année

Aigri avant d’avoir vécu

Chaque fois qu’on avait bu, on refaisait la terre

Les pieds collés à la rue

Coller nos pieds au cul des skins

Il a fallu sévir avec plaisir

On pouvait pas laisser des étrangers nous envahir

Le freetime est devenu la maison

En toute saison, sur les sièges étaient collés nos prénoms

Coller nos prénoms sur les murs, ça nous a plu un temps très court

Ce qu’on voulait tous, c'était déchirer sur la mesure

Regarde nous maintenant toujours ensemble, plus forts

Réalisant nos rêves comme un minot découvre un trésor

Alors s’il faut recommencer, j’irai

Sauf si c’est pas avec les mêmes personnes

Rares sont ceux qui ont des amis sur qui compter

Et puis, tout seul, ça sera moins bien

C’est sûr, je préfère de loin y aller avec les miens

Je marche avec les miens

Combien te diront la même chose?

Je garde tes arrières, tu gardes les miens

Pas de marche arrière, rien ne change

Un homme seul est viande à loup

Moi, si j’en encaisse trop, je sais qui rendra les coups

T’auras affaire aux miens

Beaucoup te diront la même chose

Je garde tes arrières, tu gardes les miens

Pas de marche arrière, rien ne change un homme

Seul et viande à loup

Mais eux, s’ils en encaissent trop

Ils savent qui rendra les coups

On vient de M.A.R.S

Sept ans déjà j’y crois pas

En fait, personne n’y croyait

À l'époque je crois qu’on était

Vingt tout au plus

L’arrêt de bus devenait squat quant il pleuvait

Vu qu’on était dehors même quand

Les sac à puces se planquaient

Remarquez c’est sûr, il valait mieux

Ambitieux pas au point d’agresser l'écureuil

Ou de braquer des vieux

Accros du micro, ça nous a aidé à lire plus de bouquins, à moins

Faire le malin, à vouloir continuer même si demain c’est loin

C’est loin le temps de la maison hantée

Les buildings sur la tête, on en voulait au monde entier

Sur des rythmes effrénés

Effrayés, certains nous prenaient pour des voyous

Même nos potes nous chambraient

À part nous, personne croyait en nous

Dix ans de carrière ont passés, gazier

Beaucoup de disques écoulés

Si on faisait de la variété

On réveillonnerait chez Barclay

En deux navets, on serait gavés

Pire, peut-être qu’on ferait construire à Saint-Tropez

Pour flamber en cabriolet

C’est pas le genre de la maison

Tout pour la rime, sans concession

Sous nos stylos, la vie subit une prise de tension

Pourtant la tension monte d’un cran

Comme quoi on avait raison

Malgré le qu’en dira-t-on

Après dix ans, on brandit le blason

Comme comme tout bon marseillais on s’engueule parfois

Mais on se marre plus alors ça va, les disputes ne durent pas

Je dis qu’il a fallu passer par là: les joies, les peurs

Les potes écoutent ce qu’on dit

Maintenant ils savent qu’on écrit avec le cœur

Même si on leur dit pas, orgueil, c’est comme ça

Je marche avec les miens

Combien te diront la même chose?

Je garde tes arrières, tu gardes les miens

Pas de marche arrière, rien ne change

Un homme seul est viande à loup

Moi, si j’en encaisse trop, je sais qui rendra les coups

T’auras affaire aux miens

Beaucoup te diront la même chose

Je garde tes arrières, tu gardes les miens

Pas de marche arrière, rien ne change un homme

Seul et viande à loup

Mais eux, s’ils en encaissent trop

Ils savent qui rendra les coups

Je marche avec les miens

Je garde tes arrières, tu gardes les miens

Pas de marche arrière

Mais moi, si j’en encaisse trop, je sais qui rendra les coups

T’auras affaire aux miens

Beaucoup te diront la même chose

Pas de marche arrière, rien ne change un homme

Seul et viande à loup

Mais eux, s’ils en encaissent trop

Ils savent qui rendra les coups

Besef je dat we het hebben gedaan

Hele dag vast in de metro

Vandaag zijn we erkende, gerenommeerde artiesten

Ik zie mezelf echter tegen mijn ouders zeggen

Ik rap, ik stop met werken

Ik dacht dat ze me gingen vermoorden

Mijn vader zou me een paar klappen hebben gegeven

De schotten vastgelijmd aan de oren

Mijn eerste sms was geboren, maatschappelijk betrokken

Een beetje edgy het hele jaar door

Verbitterd voordat hij geleefd had

Elke keer dat we dronken, maakten we de aarde opnieuw

Voeten vastgelijmd aan de straat

Steek onze voeten aan de kont van de huiden

Moest barsten van plezier

We konden niet toestaan ​​dat vreemden ons binnenvielen

Vrije tijd is thuis geworden

In alle seizoenen werden onze namen op de stoelen geplakt

Onze namen op de muren plakken, we vonden het maar heel even leuk

Wat we allemaal wilden was op maat scheuren

Zie ons nu altijd samen, sterker

Onze dromen vervullen zoals een kind een schat ontdekt

Dus als ik opnieuw moet beginnen, ga ik

Tenzij het niet met dezelfde mensen is

Weinigen hebben vrienden om op te vertrouwen

En dan, helemaal alleen, zal het nog erger zijn

Natuurlijk, ik ga veel liever met de mijne

ik loop met de mijne

Hoeveel zullen u hetzelfde vertellen?

Ik heb jouw rug, jij hebt de mijne

Geen omgekeerde, niets verandert

Een eenzame man is vlees voor de wolf

Ik, als ik te veel neem, weet ik wie terug zal vechten

Jij zal de mijne behandelen

Velen zullen je hetzelfde vertellen

Ik heb jouw rug, jij hebt de mijne

Geen backtracking, niets verandert een man

Alleen en wolvenvlees

Maar zij, als ze te veel nemen?

Ze weten wie terug zal slaan

Wij zijn van M.A.R.S

Al zeven jaar, ik kan het niet geloven

Sterker nog, niemand geloofde het

Op het moment dat ik denk dat we waren

Hoogstens twintig

De bushalte werd krap toen het regende

Omdat we buiten waren, zelfs toen

De vlooienzakjes waren verstopt

Let op, het was zeker beter

Ambitieus niet genoeg om de eekhoorn aan te vallen

Of oude mensen beroven

Microfoonjunkies, het heeft ons geholpen meer boeken te lezen, tenzij

Slim spelen, door willen gaan, ook al is morgen nog ver weg

Voorbij zijn de dagen van het spookhuis

De gebouwen op het hoofd, we wilden de hele wereld

Op uitzinnige ritmes

Bang, sommigen hielden ons voor misdadigers

Zelfs onze vrienden plaagden ons

Buiten ons geloofde niemand in ons

Tien jaar carrière zijn verstreken, gasman

Veel records gepasseerd

Als we wat afwisseling zouden doen

We zouden wakker worden bij Barclay's

Over twee rapen zouden we vol zitten

Erger nog, misschien zouden we bouwen in Saint-Tropez

Blazen in een cabrio

Het is niet het soort huis

Alles voor het rijm, geen concessies

Onder onze pennen is het leven zwaar

Toch loopt de spanning een tandje hoger

Alsof we gelijk hadden

Ondanks wat er zal worden gezegd

Na tien jaar zwaaien we met het wapen

Zoals alle goede Marseille-mensen, hebben we soms ruzie

Maar we lachen niet meer dus het is goed, ruzies duren niet voort

Ik zeg dat we er doorheen moesten: de geneugten, de angsten

De homies luisteren naar wat we zeggen

Nu weten ze dat we schrijven vanuit het hart

Zelfs als we het ze niet vertellen, is trots zo

ik loop met de mijne

Hoeveel zullen u hetzelfde vertellen?

Ik heb jouw rug, jij hebt de mijne

Geen omgekeerde, niets verandert

Een eenzame man is vlees voor de wolf

Ik, als ik te veel neem, weet ik wie terug zal vechten

Jij zal de mijne behandelen

Velen zullen je hetzelfde vertellen

Ik heb jouw rug, jij hebt de mijne

Geen backtracking, niets verandert een man

Alleen en wolvenvlees

Maar zij, als ze te veel nemen?

Ze weten wie terug zal slaan

ik loop met de mijne

Ik heb jouw rug, jij hebt de mijne

Geen achteruit

Maar ik, als ik te veel neem, weet ik wie terug zal vechten

Jij zal de mijne behandelen

Velen zullen je hetzelfde vertellen

Geen backtracking, niets verandert een man

Alleen en wolvenvlees

Maar zij, als ze te veel nemen?

Ze weten wie terug zal slaan