Tous m'appellent Shu - Shurik'n

Vois ou ça mene d’avancer à genoux

Voila pourquoi aucune entrave ne pend à mon cou

Y’a rien a meriter, paradis ou enfer

Ou j’irai, personne ne le saura.

Qu’est ce que ca peut faire.

Ces cicatrices parsemées sur mon âme

Chacune d’elle un coup dûr, un compas, une compagne

Ça doit être mon karma, jamais apaisé

Peu savent combien de fois il m’arrive d’imploser

Chacun son style je marche à la hargne

Fuir je connais pas, je suis de ceux qui chargent

Même si le mur est trop dur, j’irai quand même

Il tombera a l’usure, je suis de ceux qui s’entetent

Parfois ma voix se perd dans les brouissailles

Alors j’ecoute celle de mes entrailles

Je fais ce que je veux pas ce qu’on attend

On me sent jamais venir, je me deplace contre le vent

Insecte perdu dans la jungle urbaine

Je lutte pour pas finir au bas de la chaine

C’est soit je suis premier, soit je bouffe des miettes

il vaut mieux être devant, que dans l’asssiette

Je suis fait de sang, de chair et d’ebene

Pour ???, j’ai rien d’un phenomene

Dans toutes les chaines j’ai fait gronder ma voix

Tous m’apellent Shu, pour toi c’est papa

(Refrain)

Poussière d’espace en quête d’une place

L’art de la guerre au fond de ma besace

Machoire serrée j’affronte le temps qui passe

Autant de mots gravés, je voulais tant laisser ma trace

Du bout des ongles, jusqu’a mes atomes

C’est toujours le même tigre dans le même corps d’homme

Ecorché, destiné a rugir a jamais

je vis les trippes a l’air, et le coeur aceré

Je tombe souvent tout est flou

Chaque fois je les entend rire comme des fous

Je les entend tous se moquer de mes faux pas

Ça leur permet de croire qu’ils n’en commettront pas

Plus de curasse, j’avance avec mes failles

Mon oeil sur les machoire de leurs tenailles

Je veux men sortir quitte a y rester

ah.

meme si parfois le doute compte bien me tester

je ne suis ni plus con ni fort qu’un autre

je n’ai jamais suivi que mon instinct

2 ou 3 fois je me suis trompe de porte

mais tu sais, on zigzag tous entre mal et bien

je correspod tjrs pas a leurs criteres

conscient de netre qun terrien cretin

je napporterai pas deau a leur moulin

non, comme ces petits freres, ces fils de la guerre

Je ne pretend pas etre la cagne du peuple

mais tu peux me croire je suis pas son vallium

bien sur comme tous, il marrive detre aveugle

quand ca arrive, ca coute un maximum

je suis fait de sang, de chair et d’ebene

un journaliste plus q’un phenomene

Dans toutes les chaines j’ai fait gronder ma voix

Tous m’apellent Shu, pour toi c’est papa

(Refrain)

Poussière d’espace en quête d’une place

L’art de la guerre au fond de ma besace

Machoire serrée j’affronte le temps qui passe

Autant de mots gravés, je voulais tant laisser ma trace

Du bout des ongles, jusqu’a mes atomes

C’est toujours le même tigre dans le même corps d’homme

Ecorché, destiné a rugir a jamais

je vis les trippes a l’air, et le coeur aceré

Kijk waar het toe leidt om op je knieën te gaan

Daarom hangen er geen boeien om mijn nek

Er is niets te verdienen, hemel of hel

Waar ik heen ga, zal niemand weten.

Wat kan het doen.

Deze littekens verspreid over mijn ziel

Elk van hen een harde klap, een kompas, een metgezel

Het moet mijn karma zijn, nooit gestild

Weinigen weten hoe vaak ik implodeerde

Iedereen heeft zijn eigen stijl, ik loop agressief

Vlucht ik weet het niet, ik ben een van degenen die kosten

Zelfs als de muur te hard is, ga ik toch

Het zal vallen met slijtage, ik ben een van degenen die koppig zijn

Soms gaat mijn stem verloren in de borstel

Dus ik luister naar mijn binnenkant

Ik doe wat ik wil, niet wat wordt verwacht

Je voelt me ​​nooit aankomen, ik beweeg tegen de wind in

Insect verdwaald in de stedelijke jungle

Ik heb moeite om niet onderaan de ketting te eindigen

Het is of ik ben de eerste of ik eet kruimels

het is beter om vooraan te staan ​​dan op het bord

Ik ben gemaakt van bloed, vlees en ebbenhout

Voor ???, heb ik niets van een fenomeen

In alle ketens rommelde ik mijn stem

Iedereen noemt me Shu, voor jou is het papa

(Refrein)

Ruimtestof op zoek naar een plek

De kunst van het oorlogvoeren diep in mijn portemonnee

Kaak op elkaar geklemd, ik sta oog in oog met het verstrijken van de tijd

Zoveel gegraveerde woorden, ik wilde zo graag mijn stempel drukken

Van vingertoppen tot mijn atomen

Het is altijd dezelfde tijger in hetzelfde menselijke lichaam

Gevild, voorbestemd om voor altijd te brullen

Ik zag het lef in de lucht, en het scherpe hart

Ik val vaak alles is wazig

Elke keer als ik ze als een gek hoor lachen

Ik hoor ze allemaal lachen om mijn misstappen

Het laat ze geloven dat ze het niet zullen doen

Geen vloeken meer, ik ga verder met mijn gebreken

Mijn oog op de kaken van hun tang

Ik wil weg, zelfs als dat betekent dat ik daar moet blijven

Ah.

zelfs als soms twijfel me op de proef wil stellen

Ik ben niet dommer of sterker dan een ander

Ik heb altijd mijn instinct gevolgd

2 of 3 keer kreeg ik de verkeerde deur

maar je weet dat we allemaal zigzaggen tussen slecht en goed

Ik voldoe nog steeds niet aan hun criteria

bewust van het zijn van een idioot aardbewoner

Ik zal geen water naar hun molen brengen

nee, zoals die kleine broers, die oorlogszonen

Ik beweer niet dat ik de stok van het volk ben

maar je kunt me geloven, ik ben niet zijn vallium

natuurlijk word ik, net als iedereen, wel eens blind

wanneer het gebeurt, kost het een maximum

Ik ben gemaakt van bloed, vlees en ebbenhout

een journalist meer dan een fenomeen

In alle ketens rommelde ik mijn stem

Iedereen noemt me Shu, voor jou is het papa

(Refrein)

Ruimtestof op zoek naar een plek

De kunst van het oorlogvoeren diep in mijn portemonnee

Kaak op elkaar geklemd, ik sta oog in oog met het verstrijken van de tijd

Zoveel gegraveerde woorden, ik wilde zo graag mijn stempel drukken

Van vingertoppen tot mijn atomen

Het is altijd dezelfde tijger in hetzelfde menselijke lichaam

Gevild, voorbestemd om voor altijd te brullen

Ik zag het lef in de lucht, en het scherpe hart