Mon fils - Shurik'n

Regarde-moi bien au fond des yeux et contemple un amas de haine

Autant d’années passées à ressasser 100 fois la scène

Tout ce temps à faire semblant, me forçant à sourire aux gens

À maintenir ma peine et ma colère sous le silence

Souvent j’ai cru n’pas pouvoir tenir, ne plus pouvoir mentir

Y’avait trop de colère et j’voulais pas leur faire subir

Alors j’ai gardé ça en moi et je l’ai laissé grandir

Parallèlement toi t’es resté dans ma ligne de mire

Mes proches ne savaient plus quoi faire pour me redonner vie

Mais en tête j’avais qu’un seul but et plus aucune envie

Je sais qu’ils s’inquiétaient pour moi, pensant à l’avenir

Ils ne savent pas que ce jour-là, je suis passé en mode survie

Et depuis chaque jour j’enfile ma plus belle tenue

Celle du mec qui va mieux, pour qui le calme est revenu

Et sans rien dire j’ai accroché ma vie à ton visage

Et mon cœur s’est noirci doucement, se nourrissant de rage

Je glisse lentement vers le noir je le sens

Et la raison pour laquelle ça arrive tu la sais

Et si Dieu se fâche, tant pis je ferais sans

Aucun repos possible tu le sais, je le sens

Tu sais pas à quel point j’attendais ce moment

Laisse-moi lâcher ce poids qu’je traîne depuis trop longtemps

Écoute, à cause de toi j’ai plus sa bouille au petit-déj'

Son sourire comateux, ses petites mains qui vers moi se lèvent

Et chaque jour n’est fait que du manque de sa voix

Et j’me surprends à espérer que ses jouets jonchent le couloir

Seulement il reste vide, comme moi

Personne viendra me chercher pour mater Naruto collé au creux de mes bras

Plus de cache-cache, plus de bagarre

Plus de Mario Kart, ni même de virées au parc

Il n’entendra pas tout ce que j’avais à lui dire

Les histoires inventées, de ninjas, de sabres magiques

Tu m’as privé du plaisir de le voir grandir

Il m’a donné l’meilleur et toi, tu m’as rappelé qu’il y avait le pire

À l'église, on m’a dit qu’il est bien où il est

Mais qu’est-ce j’en ai à foutre, c’est moi qui aurait du y aller

Tu vois, je suis toujours là et la moitié de moi est ailleurs

L’autre elle pleure sur ses joues des larmes pleines de fureur

De celles que nul ne saurait calmer

De celles que le diable même refuserait d’affronter

On dit qu’le temps guérit les plaies les plus tenaces

Mais les plus grandes restent et laissent toujours une trace

Vas-y, implore ton Dieu à genoux, moi je m’en fous

Ton Dieu il m’a lâché la main, le jour où il m’a pris mon bout de chou

Je dors plus la nuit, je tourne en rond

Je parle à ses photos et j’bloque sur son lit, les yeux au plafond

Une fois sur deux, je m’endors dans sa chambre

Et au réveil à chaque fois c’est l’même cauchemar qui recommence

Ça fait un bon moment que je marche au bord du précipice

Je m’apprête à franchir la ligne où s’arrête l’humanité

Y’a des amours qui valent bien tous les sacrifices…

Fallait pas tuer mon fils !

Je glisse lentement vers le noir je le sens

Et la raison pour laquelle ça arrive tu la sais

Et si Dieu se fâche, tant pis je ferais sans

Aucun repos possible tu le sais, je le sens

Kijk diep in mijn ogen en staar naar een massa haat

Zoveel jaren besteed aan het 100 keer herkauwen van de scène

Al die tijd doen alsof, me dwingen om naar mensen te glimlachen

Om mijn pijn en mijn woede in stilte te houden

Vaak dacht ik dat ik het niet vol kon houden, niet meer kon liegen

Er was te veel woede en ik wilde ze niet doorstaan

Dus ik hield het binnen en liet het groeien

Tegelijkertijd bleef je in mijn gezichtsveld

Mijn dierbaren wisten niet meer wat ze moesten doen om me weer tot leven te brengen

Maar in gedachten had ik maar één doel en geen verlangen meer

Ik weet dat ze zich zorgen om mij maakten, denkend aan de toekomst

Ze weten niet die dag dat ik in overlevingsmodus ging

En sinds elke dag trek ik mijn beste outfit aan

Die van de man die beter is, voor wie de rust is teruggekeerd

En zonder een woord te zeggen hing ik mijn leven aan je gezicht

En mijn hart werd langzaam zwart, voedend met woede

Ik glij langzaam het donker in, ik kan het voelen

En de reden waarom het gebeurt, weet je?

En als God boos wordt, jammer dat ik het zonder doe

Geen rust mogelijk, je weet het, ik voel het

Je weet niet hoe lang ik op dit moment heb gewacht

Laat me dit gewicht loslaten dat ik al te lang meesleep

Luister, door jou heb ik mijn gezicht niet meer als ontbijt

Haar comateuze glimlach, haar kleine handjes die naar me reiken

En elke dag bestaat alleen uit het ontbreken van zijn stem

En ik merk dat ik wens dat haar speelgoed de gang bevuilt

Alleen hij blijft leeg, net als ik

Niemand zal me komen zoeken om te zien hoe Naruto aan de holte van mijn armen gekleefd zit

Geen verstoppertje meer, geen vechten meer

Geen Mario Kart meer, zelfs geen uitstapjes naar het park

Hij zal niet alles horen wat ik hem te zeggen had

Verzinsels, ninja's, magische zwaarden

Je beroofde me van het plezier om hem te zien groeien

Hij gaf me het beste en je herinnerde me eraan dat er het slechtste was

In de kerk zeiden ze dat hij het goed heeft waar hij is

Maar wat in godsnaam, ik had moeten gaan

Kijk, ik ben nog steeds hier en de helft van mij is ergens anders

De andere huilt ze op haar wangen tranen vol woede

Van degenen die niemand kan kalmeren

Van degenen die zelfs de duivel zou weigeren onder ogen te zien

Ze zeggen dat tijd de meest hardnekkige wonden heelt

Maar de grootste blijven en laten altijd een stempel achter

Ga je gang, smeek je God op je knieën, het kan me niet schelen

Uw God, hij liet mijn hand los, de dag dat hij mijn stuk kool pakte

Ik slaap 's nachts niet meer, ik draai rondjes

Ik praat met zijn foto's en ik blokkeer op zijn bed, mijn ogen naar het plafond

De helft van de tijd val ik in zijn kamer in slaap

En als je elke keer wakker wordt, is het dezelfde nachtmerrie die opnieuw begint

Ik loop al een tijdje op de rand van de afgrond

Ik sta op het punt de grens te overschrijden waar de mensheid stopt

Er zijn liefdes die alle opofferingen waard zijn...

Zou mijn zoon niet moeten doden!

Ik glij langzaam het donker in, ik kan het voelen

En de reden waarom het gebeurt, weet je?

En als God boos wordt, jammer dat ik het zonder doe

Geen rust mogelijk, je weet het, ik voel het