Он - Шмели

Ностальгия Его колола

Изнутри, а со всех сторон

Жертвы Высшего Самотеррора

Били оземь, даря поклон…

Лишь красивая сила не льстила,

Насмеялась, чуть не убила…

Вознеслась до порочного тлена,

Вот вам жалость, кругом измена.

Обсчитался на девять грамм,

Знать, молился не тем богам…

Он устал, попросил награду

За умение воскресать,

Но устроила сила засаду,

Чтобы снова его убивать…

Не успел он ни с кем проститься,

Океан его облизал,

Полетел он вниз мёртвой птицей,

На дно, мимо алмазных скал…

Но опять остался он вечен,

В красоту он забрёл, обомлел,

Пусть был слаб он и нечеловечен,

Но в аду не раз он горел…

Сообразил да прочёл стихотворно,

Мне, мол, дело б творить плодотворно,

И дарить уют кособоким,

Надлежит Мир по праву, бесспорно,

Божевольным, Больным и Убогим…

Nostalgie prikte hem

Van binnenuit, maar van alle kanten

Slachtoffers van opperste zelfverschrikking

Ze sloegen tegen de grond en maakten een buiging ...

Alleen mooie kracht vleide niet,

Gelachen, bijna vermoord...

Opgestegen naar wreed verval,

Het is jammer voor je, verraad is overal.

Ik rekende op negen gram,

Weet dat hij tot de verkeerde goden bad...

Hij was moe, vroeg om een ​​beloning

Voor het vermogen om te herrijzen

Maar de kracht zette een hinderlaag,

Om hem weer te vermoorden...

Hij had geen tijd om van iemand afscheid te nemen,

De oceaan likte hem

Hij vloog naar beneden als een dode vogel,

Naar de bodem, langs de diamanten rotsen...

Maar opnieuw bleef hij eeuwig,

Hij dwaalde in schoonheid, verbijsterd,

Laat hem zwak en onmenselijk zijn,

Maar meer dan eens brandde hij in de hel...

Ik bedacht het en las het in vers,

Ik, zeggen ze, zou dingen vruchtbaar doen,

En troost geven aan de kromme,

De wereld is ongetwijfeld terecht

Door God gewild, ziek en ellendig...