Plains Of Waterloo - Shirley & Dolly Collins

As I was a-walking one midsummer’s morning

Down by the gay banks of a clear pearling stream

There I met a fair maid making sad lamentations

So I threw myself in ambush to hear her sad refrain

Through the woods she marched along, caused the valleys to ring-o

And the fine feathered songsters around her they flew

Saying, «The war it is now over and peace it is returned again

Yet my William’s not returning from the plains of Waterloo»

Oh, I stepped up to this fair maid and said, «My fond crature

Oh, dare I make nquire as to what’s your true love’s name?

For it’s I have been in battle where the cannons loud do rattle

And by your description I might have known the same»

«Willy Smith me true love’s name is, a hero of great fame

And he’s gone and he’s left me in sorrow, it’s true

Now no-one shall me enjoy but me own darling boy

And yet he’s not returning from the plains of Waterloo»

«If Willy Smith’s your true love’s name, then he’s a hero of great fame

He and I have fought in battle through many’s the long campaign

Through Italy and Russia, through Germany and Prussia

He was my loyal comrade through France and through Spain»

«Till at length by the French, oh then we were surrounded

And like heroes of old then we did them subdue

We fought for three days till at length we did defeat him

That bold Napoleon Boney on the plains of Waterloo»

«And on this sixteenth day of June, it is end of the battle

Leaving many’s the bold hero in sorrow to mourn

There the war drums they do beat and the cannons loud do rattle

It was by a French soldier your William was slain»

«And as I passed by oh to where he lay a-bleeding

I scarcely had time for to bid him adieu

With a faint, faltering voice these words he kept repeating:

Fare the well, me lovely Annie, you are far from Waterloo»

And when that this fair maid heard this sad acclamation

Her two rosy cheeks they turned pale into wan

And when that his young man saw her sad lamentation

He cried, «Me lovely Annie, oh I am your very one»

«And here is the ring that between us was broken

In the depth of all dangers, love, to remind me of you»

And when she saw the token, she fell into his arms, saying

«You're welcome, lovely William, from the plains of Waterloo»

Terwijl ik op een midzomerochtend aan het wandelen was

Beneden bij de homooevers van een heldere parelstroom

Daar ontmoette ik een schone meid die droevige klaagzangen maakte

Dus wierp ik mezelf in een hinderlaag om haar droevige refrein te horen

Ze marcheerde door de bossen, deed de valleien rinkelen

En de fijne gevederde zangers om haar heen vlogen

Zeggen: "De oorlog is nu voorbij en vrede is weer terug"

Maar mijn William komt niet terug van de vlaktes van Waterloo»

Oh, ik stapte naar deze schone meid toe en zei: "Mijn dierbare schepsel"

Oh, durf ik te vragen wat de naam van je ware liefde is?

Want het is dat ik in de strijd ben geweest waar de kanonnen luid rammelen

En door je beschrijving had ik misschien hetzelfde geweten»

«Willy Smith me de naam van ware liefde is, een held van grote bekendheid

En hij is weg en hij heeft me met verdriet achtergelaten, het is waar

Nu zal niemand van mij genieten, behalve mijn eigen lieve jongen

En toch komt hij niet terug van de vlakten van Waterloo»

«Als Willy Smith de naam van je ware liefde is, dan is hij een held van grote bekendheid

Hij en ik hebben tijdens de lange campagne vele malen gevochten

Door Italië en Rusland, door Duitsland en Pruisen

Hij was mijn trouwe kameraad door Frankrijk en door Spanje»

"Tot eindelijk door de Fransen, oh toen werden we omsingeld"

En net als helden van weleer hebben we ze onderworpen

We hebben drie dagen gevochten tot we hem eindelijk hebben verslagen

Die stoutmoedige Napoleon Boney op de vlakte van Waterloo»

"En op deze zestiende dag van juni is het einde van de strijd"

Velen laten de gedurfde held in verdriet achter om te rouwen

Daar slaan de oorlogstrommels en de luide kanonnen rammelen

Het was door een Franse soldaat dat uw Willem werd gedood»

«En toen ik voorbijging, oh naar waar hij bloedend lag

Ik had nauwelijks tijd om hem adieu te zeggen

Met een zwakke, haperende stem bleef hij deze woorden herhalen:

Vaarwel, lieve Annie, je bent ver van Waterloo»

En toen deze schone meid deze droevige toejuiching hoorde...

Haar twee roze wangen werden bleek in bleek

En toen dat zijn jonge man haar droevige klaagzang zag

Hij riep: "Ik lieve Annie, oh ik ben jouw ware"

"En hier is de ring die tussen ons gebroken was"

In de diepte van alle gevaren, liefde, om me aan jou te herinneren»

En toen ze het teken zag, viel ze in zijn armen en zei:

"Graag gedaan, lieve William, uit de vlakten van Waterloo"