Всадники - Сергей Никитин, Татьяна Никитина

Надпись на камне

Ученикам 33-й московской школы, придумавшим слово «арбатство»

Пускай моя любовь, как мир, стара, —

лишь ей одной служил и доверялся.

Я — дворянин с арбатского двора,

своим двором введенный во дворянство.

За праведность и преданность двору

пожалован я кровью голубою.

Когда его не станет, я умру,

пока он есть — я властен над судьбою.

Молва за гробом чище серебра

и вслед звучит музыкою прекрасной…

Но не спеши, фортуна, будь добра,

не выпускай руки моей несчастной.

Не плачь, Мария, радуйся, живи,

по-прежнему встречай гостей у входа…

Арбатство, растворенное в крови,

неистребимо, как сама природа.

Когда кирка, бульдозер и топор

сподобятся к Арбату подобраться,

и правнуки забудут слово «двор» —

согрей нас всех и собери, арбатство.

De inscriptie op de steen

Aan de studenten van de 33e school in Moskou, die het woord "Arbat" bedachten

Laat mijn liefde, zoals de wereld, oud zijn,

Hij diende en vertrouwde haar alleen.

Ik ben een edelman van het hof van Arbat,

door zijn hofhouding aan de adel voorgesteld.

Voor gerechtigheid en toewijding aan de rechtbank

Ik ben verleend met blauw bloed.

Als hij weg is, zal ik sterven,

zolang hij bestaat, heb ik de controle over het lot.

Gerucht na het graf is zuiverder dan zilver

en daarna klinkt er mooie muziek...

Maar haast je niet, fortuin, wees aardig,

laat mijn ongelukkige hand niet los.

Huil niet, Maria, verheug je, leef,

nog steeds gasten ontmoeten bij de ingang. . .

Arbatisme, opgelost in bloed,

even onverwoestbaar als de natuur zelf.

Wanneer de houweel, bulldozer en bijl

ze zullen dicht bij de Arbat kunnen komen,

en achterkleinkinderen zullen het woord "werf" vergeten -

verwarm ons allemaal en verzamel ons, arbatstvo.