Самоанализ - Sayaf

Я в вечном поиске какой то формулы

Какой то тайны внутри себя

Что и почему было создано

В них сон моему сердцу дышит Земля

Что же ведёт меня вперёд к намеченным целям

И заставляет по утрам покинуть постели,

А вдруг стимул один — пустой желудок

Голод туманит даже самый чистый рассудок

Буду ли прав просить, сперва отдав

Простить, всё то плохое перемотав

Какая идеальная мера

И насколько слепа моя вера?

Любовь, ты одна причина страха

Так боюсь утонуть — глупый писака

Так боюсь тебе дать расправить швы

Ведь они служат наградой детям войны

Ведь хранят они память, раны и шрамы

Мне их кажется мало — это и странно

Потерял где-то инстинкт сохранить

Жизнь любой ценой, путаю нить

Где-то в боях с собственным

От самого себя глупо спасаться побегом,

Но всех вокруг винить походу входит в привычку

Этот урок был усвоен мною отлично

Вошло в привычку писать — дабы не съехать

Лишь недосказанности лень служат помехой

Мне и не к спеху, также важно не медлить

Чтобы глаза не открывать на участок соседний

Потом, не найтись в одного за столом

О пустом реже вести разговор

По-прежнему я прошу, сил дай и ждать

Часа, когда и моя воплотится мечта

В чашу вина добавить каплю порядка

Надо выпить до дна прямо с осадком

Мою я, как порог, мешает часто

Научите молчать и разучите хвастать

Мне не надо поддаваться, играю по правилам

В судьбу.

Принимаю ход, даже сделав не правильный

Вот ещё один способ ложится на лист

Пожалуй, назову «Самоанализ»

И куда бы ни шёл бы, напомнит о том

Вокруг мир, я не один

И внутренний голос, как компас

Ведёт по дороге вперёд сквозь лабиринт

По пути встречаем мы многое

Всё это пропускаю через себя,

А что навсегда остаётся

Внутри.

Видимо и есть я

Ik ben in een eeuwige zoektocht naar een soort formule

Een soort geheim in jezelf

Wat is er gemaakt en waarom?

In hen ademt de droom van mijn hart de aarde

Wat leidt mij naar de beoogde doelen

En laat je 's morgens je bed verlaten,

En ineens is er maar één stimulus - een lege maag

Honger verduistert zelfs de zuiverste geest

Heb ik gelijk om te vragen, eerst geven?

Vergeef me, al dat slechte terugspoelen

Wat is de ideale maat?

En hoe blind is mijn geloof?

Liefde, jij bent de enige reden voor angst

Ik ben zo bang om te verdrinken - stomme krabbel

Zo bang om je de naden te laten rechttrekken

Ze dienen tenslotte als beloning voor de oorlogskinderen

Ze behouden immers de herinnering, wonden en littekens

Het lijkt mij dat er niet genoeg van zijn - dit is vreemd

Verloren ergens het instinct om te redden

Leven ten koste van alles, verwar de draad!

Ergens in gevechten met de jouwe

Het is dwaas om aan jezelf te ontsnappen,

Maar iedereen rond de campagne de schuld geven wordt een gewoonte

Deze les is goed door mij geleerd.

Heb de gewoonte gekregen om te schrijven - om niet te verhuizen

Alleen toespelingen luiheid dienen als een belemmering

Ik heb geen haast, het is ook belangrijk om niet uit te stellen

Om uw ogen niet te openen voor het aangrenzende gebied

Dan, niet alleen aan tafel te vinden

Praat minder over leeg

Ik vraag nog steeds, geef me kracht en wacht

Het uur waarop mijn droom zal uitkomen

Voeg een druppel bestelling toe aan een kopje wijn

Je moet rechtsonder drinken met het bezinksel

Mijn zelf, als een drempel, interfereert vaak

Leer zwijgen en leer opscheppen

Ik hoef niet toe te geven, ik speel volgens de regels

Naar het lot.

Ik accepteer de zet, zelfs als ik de verkeerde maak

Hier is een andere manier om op een laken te gaan liggen

Ik denk dat ik het "Introspectie" noem

En waar je ook gaat, het zal je eraan herinneren

Over de hele wereld, ik ben niet alleen

En de innerlijke stem is als een kompas

Leidt op de weg vooruit door het doolhof

We ontmoeten veel onderweg

Ik geef dit allemaal zelf door,

En wat voor altijd blijft

Binnenkant.

Blijkbaar ben ik