Сказка - Сати Казанова

Я читаю ночами сказки, ты пишешь ночами песни.

Она, она, твоя муза, — прекрасна!

А сказка моя бесконечна.

Почему так, скажи мне!

Разминулись две жизни, две любви разминулись

Как жаль, что обратно целая вечность и нет сил признаться.

Припев:

Раз ты не можешь быть моим принцем,

То я могу быть твоим другом.

Ложиться первым снегом на ресницы,

Если нельзя на губы, нельзя на губы.

Раз ты не можешь быть моим принцем,

Не скажешь мне ни разу: «Baby I love you».

Я всё отдам тебе, и только сказку себе оставлю.

И только сказку себе оставлю.

Я звоню тебе, я волнуюсь.

Как, как там твоя ангина?

Но вот, погода, что делать с дождями?

И Москва скоро как Атлантида почему-то, скажи мне

Разминулись две жизни, и от дружбы к любви только миг,

Но обратно целая вечность и нет сил признаться

Припев:

Раз ты не можешь быть моим принцем,

То я могу быть твоим другом.

Ложиться первым снегом на ресницы,

Если нельзя на губы, нельзя на губы.

Раз ты не можешь быть моим принцем,

Не скажешь мне ни разу: «Baby I love you».

Я всё отдам тебе, и только сказку себе оставлю.

И только сказку себе оставлю.

Я читаю ночами сказки, ты пишешь ночами песни.

Ik lees 's avonds sprookjes, jij schrijft 's avonds liedjes.

Zij, zij, jouw muze, is prachtig!

En mijn sprookje is eindeloos.

Waarom zo, vertel het me!

Twee levens gingen voorbij, twee liefdes gingen voorbij

Wat jammer dat het een eeuwigheid terug is en ik niet de kracht heb om het toe te geven.

Refrein:

Aangezien je mijn prins niet kunt zijn,

Dan kan ik je vriend zijn.

Liggen met de eerste sneeuw op de wimpers,

Als het onmogelijk is op de lippen, is het onmogelijk op de lippen.

Aangezien je mijn prins niet kunt zijn,

Je zult me ​​niet één keer zeggen: "Schat, ik hou van je."

Ik zal je alles geven, en ik zal alleen een sprookje voor mezelf achterlaten.

En ik laat een sprookje voor mezelf.

Ik bel je, ik maak me zorgen.

Hoe, hoe gaat het met je keelpijn?

Maar nu, het weer, wat te doen met de regen?

En Moskou lijkt om de een of andere reden al snel op Atlantis, vertel eens?

Twee levens gingen voorbij, en slechts een moment van vriendschap tot liefde,

Maar een hele eeuwigheid terug en er is geen kracht om toe te geven

Refrein:

Aangezien je mijn prins niet kunt zijn,

Dan kan ik je vriend zijn.

Liggen met de eerste sneeuw op de wimpers,

Als het onmogelijk is op de lippen, is het onmogelijk op de lippen.

Aangezien je mijn prins niet kunt zijn,

Je zult me ​​niet één keer zeggen: "Schat, ik hou van je."

Ik zal je alles geven, en ik zal alleen een sprookje voor mezelf achterlaten.

En ik laat een sprookje voor mezelf.

Ik lees 's avonds sprookjes, jij schrijft 's avonds liedjes.