El Túnel - Santaflow, Aitor, Norykko

Voy!

Yo camino y no veo la luz, en este túnel

El destino se burla de mi y sale impune

Ya no quiero escuchar esa voz que me importune

Tantos golpes, de la decepción me han vuelto inmune

Aprendí a sobrevivir en esta cárcel

A mentir sobre todo a mi

A destacar de los que están entre estos muros, incluso más muertos

En el reino de los ciegos destacó este tuerto

Y la agresividad que me mantiene siempre en guardia

Frente a los demás, con las defensas desplegadas

Como un animal territorial, puedo usar

Tu miedo como un arma, oculto el mío tras mis garras

Y no dejo que se acerquen demasiado, por si acaso

También tenemos dignidad los hijos del fracaso

Y no me des consejos, no hay caso ¿Qué quieres?

Nunca me lo han puesto fácil ¿Qué es lo que no entiendes?

Condenado estoy a la oscuridad

Ella me rodea, es tangible, es mi realidad

Me protege de la luz que me puede cegar

Aprecio lo que tengo y lo defiendo como su su guardián

Fuera está esa corrupta sociedad

Dejadme en paz, que ya no quiero soñar más

¡malditos fantasmas!

la falsa esperanza

No es otra cosa que horrible crueldad.

(Bien!)

Los fantas-mas rondan mi sien

Me enloquecen

Oigo vo-ces, pero mis pies

No se detienen

(Yo!)

Miro hacia el horizonte de esta oscura senda

Dicen que fuera hay algo, no creo que me convenga

Aquí es donde nací, edifiqué castillos

Que defendí con mis colmillos, hoy me confunde ese brillo

Tengo pánico y tiemblo, me fallan las piernas

Luego pienso: «Vivir con miedo es vivir a medias.»

A tientas voy, sin saber bien donde piso

Perdido estoy, en busca del paraíso

Como una gárgola con las alas de piedra

Anclada en la cornisa, pude ver la luna llena

Y su luz que me bañaba, desprendía la esperanza

Que perdí hace ya tiempo, porque yo no tuve infancia

Ahogué mis lágrimas, no afronté mis dudas

Fuera de mi reino sentiré mi piel desnuda

¿Si logro salir de aquí ya nada será igual?

Esta cárcel no es de piedra, es mi estado emocional

No te fíes de mi, sigo siendo un animal

Y despierto si alguien daña a los que amo de verdad

No hay chispa de la vida en la piedra del mechero

Apagaré este canuto y saldré ya de este agujero

Después de tanto dormir conseguí tener un sueño

Era dueño de mi mismo, a todo le ponía empeño

Es hora de traspasar esa frontera espacial

De vencer este temor y dejar de imaginar.

(Aahhh)

Los fantas-mas rondan mi sien

Me enloquecen

Oigo vo-ces, pero mis pies

No se detienen

Me hago viejo y ya no quiero ser el perro que ladra cuando caminas

Tirando de la cadena, tumbado toda su vida

Frustrado por la condena de ser un «quiero y no puedo»

Puede que quiera dejar de ser un puto muermo

He criticado al que persigue sus sueños

He sido vago y han pasado los años

Haciendo daño verbal, por el camino del mal

Diciendo que no me importaban sus logros

Pero mentía y me escondía

Así elegí el camino fácil para parecer conforme

Hoy es el día, pues puede que todavía

Quede tiempo para corregir un fallo tan enorme

No hay una excusa que valga

Hasta que obtenga mi calma

Y aunque me duela la espalda

Tengo que andar hasta el alba

No tengo miedo

No voy a ser un muerto en vida porque no quiero

Prepara bien tu espada, para ser un guerrero

Nadie regala nada, hay que luchar con acero

Yo quiero salir ya de este pozo

Voy a arreglar mi destrozo

Pienso gozar con un trozo de cielo, y bueno

Hoy digo adiós a la envidia más terca

No creo en Dios, pero si abro esa puerta

Sé que me espera una era de nueva luz

Es la primera vez que puedo ver más allá de mi cruz

Aunque a veces

Los fantas-mas rondan mi sien

Me enloquecen

Oigo vo-ces, pero mis pies

No se detienen.

(x2)

Letra subida por: EzeBona

Gaan!

Ik loop en ik zie het licht niet, in deze tunnel

Het lot bespot me en blijft ongestraft

Ik wil die stem die me dwarszit niet meer horen

Zoveel klappen, van teleurstelling hebben me immuun gemaakt

Ik heb leren overleven in deze gevangenis

om over alles tegen me te liegen

Om zich te onderscheiden van degenen tussen deze muren, nog meer dood

In het koninkrijk der blinden viel deze eenogige man op

En de agressiviteit die me altijd op mijn hoede houdt

Voor de anderen, met de verdediging ingezet

Als territoriaal dier kan ik gebruiken

Jouw angst als een wapen, ik verberg de mijne achter mijn klauwen

En ik laat ze niet te dichtbij komen, voor het geval dat

Wij kinderen van mislukking hebben ook waardigheid

En geef me geen advies, het heeft geen zin. Wat wil je?

Ze hebben het me nooit makkelijk gemaakt, wat begrijp je niet?

Ik ben gedoemd tot duisternis

Ze omringt me, ze is tastbaar, ze is mijn realiteit

Het beschermt me tegen het licht dat me kan verblinden

Ik waardeer wat ik heb en ik verdedig het als zijn voogd

Buiten is die corrupte samenleving

Laat me met rust, ik wil niet meer dromen

verdomde geesten!

de valse hoop

Het is niets anders dan verschrikkelijke wreedheid.

(Goed!)

De geesten spoken rond in mijn tempel

Maak me gek

Ik hoor stemmen, maar mijn voeten

Ze stoppen niet

(L!)

Ik kijk naar de horizon van dit donkere pad

Ze zeggen dat er buiten iets is, ik denk niet dat het bij mij past

Hier ben ik geboren, ik heb kastelen gebouwd

Dat ik verdedigde met mijn hoektanden, vandaag brengt die glans me in de war

Ik raak in paniek en beef, mijn benen geven het op

Dan denk ik: "Leven in angst is half leven."

Ik tast mijn weg, niet wetend waar ik heen ga

Ik ben verdwaald, op zoek naar het paradijs

Als een waterspuwer met vleugels van steen

Verankerd op de richel, kon ik de volle maan zien

En het licht dat me baadde, gaf hoop

Die ik lang geleden verloor, omdat ik geen jeugd heb gehad

Ik verdronk mijn tranen, ik zag mijn twijfels niet onder ogen

Buiten mijn koninkrijk zal ik mijn blote huid voelen

Als het me lukt om hier weg te komen, zal niets dan hetzelfde zijn?

Deze gevangenis is niet van steen, het is mijn emotionele toestand

Vertrouw me niet, ik ben nog steeds een dier

En ik word wakker als iemand degenen van wie ik echt hou kwaad doet

Er is geen vonk van leven in de steen van de aansteker

Ik doof deze joint en ik kom uit dit gat

Na zoveel slaap heb ik toch een droom kunnen hebben

Ik was eigenaar van mezelf, ik heb overal mijn best voor gedaan

Het is tijd om die ruimtegrens over te steken

Om deze angst te overwinnen en te stoppen met fantaseren.

(ahhh)

De geesten spoken rond in mijn tempel

Maak me gek

Ik hoor stemmen, maar mijn voeten

Ze stoppen niet

Ik word oud en ik wil niet de hond zijn die blaft als je loopt

Aan de ketting trekken, zijn hele leven liegen

Gefrustreerd door de veroordeling van een "ik wil en ik kan niet" zijn

Ik wil misschien ophouden een verdomde idioot te zijn

Ik heb kritiek geuit op degene die zijn dromen najaagt

Ik ben lui geweest en de jaren zijn verstreken

Verbale schade aanrichten, op het pad van het kwaad

Zeggen dat ik niet om hun prestaties gaf

Maar ik loog en ik verborg

Dus koos ik de makkelijke manier om compliant te lijken

Vandaag is het zover, want misschien toch

Geef de tijd om zo'n enorme fout te corrigeren

Er is geen excuus

Tot ik cool ben

En ook al doet mijn rug pijn

Ik moet lopen tot het ochtendgloren

Ik ben niet bang

Ik ga geen levende dode zijn omdat ik dat niet wil

Bereid je zwaard goed voor, om een ​​krijger te zijn

Niemand geeft iets weg, je moet vechten met staal

Ik wil hier goed uit komen

Ik ga mijn rotzooi opruimen

Ik ben van plan om van een stukje hemel te genieten, en goed

Vandaag neem ik afscheid van de meest koppige afgunst

Ik geloof niet in God, maar als ik die deur open

Ik weet dat er een tijdperk van nieuw licht op me wacht

Het is de eerste keer dat ik verder kan kijken dan mijn kruis

Maar soms

De geesten spoken rond in mijn tempel

Maak me gek

Ik hoor stemmen, maar mijn voeten

Ze stoppen niet.

(x2)

Tekst geüpload door: EzeBona