Schicksalswölfe - Sanguis et Cinis

Habe jahrelang gewartet

Doch was bekam ich?

Tropft nun Traurigkeit aus meinen Augen

Ich erhebe meinen Blick

Um Hoffnung hinauszuschreien

Als Antwort ertönt Echo stiller Resignation

Diese Hände tragen keine weiteren Tränen

Dieses Herz erträgt kein weiteres Elend

Sah schon meine Gestalt niedergeschlagenen Flehens

Sprach ich meine Bitten gegen finsteren Horizont

Zu weit gehört zu werden

Schauriger Hall der Wahrheit

Das Heulen der Wölfe

Die meine Schwäche erkannten

Sich scharten um auf die Reste

Meiner Existenz zu lauern

Die Ruine meiner Seele unter deren Felsen

Ich auf mein Schicksal warte

Um nichts als Aas zu werden

Um vom Vergessen aufgefressen zu werden

Ich sehe die leuchtenden Augen

Meines Endes-in der Dunkelheit lauern

Um mich kreisen-um mich schleichen

Auf mich warten-auf mein Ende-mein Ergeben…

Schicksalswölfe ihre Fänge um mich bohren

Meine Schwäche sich zu Nutze

An meinen Resten stärken…

Ik heb jaren gewacht

Maar wat heb ik gekregen?

Nu druipt het verdriet uit mijn ogen

ik sla mijn ogen op

Om hoop uit te schreeuwen

Het antwoord is een echo van stille berusting

Deze handen verdragen geen tranen meer

Dit hart kan geen ellende meer verdragen

Zag mijn vorm van verpletterd smeken al

Ik sprak mijn verzoeken uit tegen een donkere horizon

Te ver om gehoord te worden

Haunted Hall of Truth

Het gehuil van de wolven

Wie herkende mijn zwakte

Ze stroomden naar de restjes

Op de loer liggen in mijn bestaan

De ondergang van mijn ziel onder zijn rots

Ik wacht op mijn lot

Om niets dan aas te worden

Om te worden opgegeten door de vergetelheid

Ik zie de stralende ogen

Mijn einde - op de loer in het donker

Cirkel om me heen-sluip om me heen

Wachtend op mij - op mijn einde - mijn overgave...

Lot wolven graven hun tanden om me heen

Profiteren van mijn zwakte

Versterken op mijn restjes...