Flucht - Sanguis et Cinis

An meine Tür klopft mein Verstand

Den ich mit Flucht vertrieb

Zurückgekehrt

Meine Tränen in seinen Augen-so hat wenigstens er begriffen

Ich lasse ihn nicht herein-mit tausend Spiegeln

Mir alles andere als Einsamkeit vorgegaukelt

Doch er hat verstanden-sein Schreien bricht die Stille

Aber ich halte mir die Ohren zu

Mit einem weiteren Krug Verleumdung

Meinen Geist betrunken-verstecke ich mich vor einem Tag

Der Dein Zeichen nicht mehr trügt

In den Hallen meiner Flucht-gibt es keinen Tag solcher Tage

Zu viele Jahre vergangen

Und der Wein des Selbstbetrugs versiegt

-mein Geist ernüchtert

Alle Spiegel brachen wie meine Seele

Deren Scherben die Tür öffnen

Erfroren mein Verstand verharrt

Sein Schrein erlischt…

Mijn geest klopt op mijn deur

Ik reed weg met vlucht

teruggekeerd

Mijn tranen in zijn ogen - zo begreep hij het tenminste

Ik laat hem niet binnen - met duizend spiegels

Geveinsde alles behalve eenzaamheid

Maar hij begreep het - zijn geschreeuw verbreekt de stilte

Maar ik bedek mijn oren

Met nog een kruik laster

Mijn geest dronken - ik verberg me voor een dag

Wie bedriegt je merk niet meer

In de gangen van mijn ontsnapping - zo'n dag bestaat niet

Er zijn te veel jaren verstreken

En de wijn van zelfbedrog droogt op

-mijn geest ontnuchterd

Alle spiegels braken als mijn ziel

Hun scherven openen de deur

Bevroren mijn geest bevriest

Zijn heiligdom gaat uit...