Der Bewahrer (des Siegels) - Sanguis et Cinis

Klein und wesenlos-stehe ich vor den Pforten der Wahrheit

Schemen tanzen um mich

Es ist soweit

Mit Engeln und Elfen an meiner Seite

Schreite ich durch das Tor

In seinen Mauern atme ich nun

Ein Heiligtum der Unsterblichkeit

Fremde Schritte tragen mich weiter

Nackte Panik blickt mich wirr an

Doch ich folge ihren Rufen

Von seinem Thron sich erhoben

Reicht der Bewahrer mir seine Hand

Ich folge seinem Begehr

In immer tiefere Gänge der Vergessenheit

Einen Saal vor mir eröffnet

Offenbart er mir den Kelch der Kelche

In dessen Herz er das Elexier der Wahrheit trägt

In stummer Begierde den letzten Tropfen ausgeleckt

An einem Schimmer aus dem Schmerz erwacht

An meinem Rücken Schwingen blauschwarzer Einsicht

Er öffnet ein Fenster

Gewährt ein Blick auf mein Leben:

…und noch tausendmal mehr

Mein Leben vor mir ausgebreitet

Erwartet er mit fragendem Blick Antwort

Senke meinen Blick vor Fragen

Die selbst nach verlorenen Antworten lechzen

Das Siegel eines Morgens

Liegt gebrochen vor mir

Stark habe ich mich gefühlt

Gelacht

Und wieder nur zu mir zurückgefunden

So bin ich wohl der Einzige der mich jetzt noch trügt

Allein an Sinn verloren

Allein verlernt zu existieren

Nächtelang in Weinen nach Dir

Mich schwach und verwundbar gegeben

Hoffnungsvoll versucht die Schwingen zu entfalten

So kann es nicht weitergehen

Ich schreie

Verzweifelt endlose Trauer gespuckt

Fesseln der Untragbarkeit sprengen auf

Mein Herz beginnt zu schlagen

Der Bewahrer lächelt

-Schicksal

Klein en onbeduidend, ik sta voor de poorten van de waarheid

Schema's dansen om me heen

De tijd is gekomen

Met engelen en elven aan mijn zijde

Ik stap door de poort

Ik adem nu binnen zijn muren

Een heiligdom van onsterfelijkheid

Vreemde stappen brengen me verder

Naakte paniek kijkt me verward aan

Maar ik volg hun oproepen

Opgestaan ​​van zijn troon

De keeper steekt zijn hand naar mij uit

Ik volg zijn verzoek

In steeds diepere gangen van vergetelheid

Opende een kamer voor mij

Hij onthult mij de beker met kopjes

In wiens hart hij het elixer van de waarheid draagt

Likte de laatste druppel uit stil verlangen

In een oogwenk wakker geworden van de pijn

Op mijn achtervleugels van blauw-zwart inzicht

Hij opent een raam

Geeft een kijkje in mijn leven:

...en duizend keer meer

Mijn leven spreidde zich voor me uit

Hij verwacht een antwoord met een vragende blik

Sla mijn ogen neer met vragen

Die zelf verlangen naar verloren antwoorden

Het zegel van een ochtend

ligt gebroken voor me

ik voelde me sterk

lachte

En vond mijn weg terug naar mezelf

Dus ik ben waarschijnlijk de enige die me nu nog steeds bedriegt

Alleen verloren in betekenis

Vergeten alleen te bestaan

De hele nacht om je huilen

Gegeven mij zwak en kwetsbaar

Hoopvol probeert de vleugels uit te klappen

Zo kan het niet verder

ik schreeuw

Wanhopig spuugde eindeloos verdriet

De ketenen van onverdraagzaamheid zijn verbroken

Mijn hart begint te kloppen

De keeper lacht

-Lot