Sachliche Romanze - Udo Lindenberg

Als sie einander acht Jahre kannten

(und man darf sagen, sie kannten sich gut)

kam ihre Liebe plötzlich abhanden

Wie anderen Leuten ein Stock oder Hut

Sie waren traurig, betrugen sich heiter

versuchten Küsse, als ob nichts sei

und sahen sich an und wussten nicht weiter

Da weinte sie schließlich.

Und er stand dabei.

Vom Fenster aus konnte man Schiffen winken

er sagt: es wäre schon Viertel nach Vier

und Zeit, irgendwo Kaffee zu trinken

Nebenan übte ein Mensch Klavier

Sie gingen ins kleinste Café am Ort

und rührten in ihren Tassen

Am Abend saßen sie immer noch dort

Sie saßen allein und sprachen kein Wort

und konnten es einfach nicht fassen

Toen ze elkaar acht jaar kenden

(en het is eerlijk om te zeggen dat ze elkaar goed kenden)

plotseling hun liefde verloren

Zoals andere mensen een wandelstok of een hoed hebben

Ze waren verdrietig, gedroegen zich vrolijk

probeerde kusjes alsof er niets is gebeurd

en keken elkaar aan en wisten niet wat te doen

Toen huilde ze eindelijk.

En hij stond erbij.

Schepen konden vanuit het raam worden gezwaaid

hij zegt dat het al kwart over vier is

en tijd om ergens koffie te drinken

Naast de deur was een persoon de piano aan het oefenen

Ze gingen naar het kleinste café van de stad

en roerden hun kopjes

's Avonds zaten ze daar nog

Ze zaten alleen en zeiden geen woord

en kon het gewoon niet geloven