When, in disgrace with fortune and men's eyes - Rufus Wainwright

When in disgrace with fortune and men’s eyes,

I all alone beweep my outcast state,

And trouble deaf Heaven with my bootless cries,

And look upon myself, and curse my fate,

Wishing me like to one more rich in hope,

Featur’d like him, like him with friends possess’d,

Desiring this man’s art, and that man’s scope,

With what I most enjoy contented least:

Yet in these thoughts myself almost despising,

Haply I think on thee,--and then my state

(Like to the lark at break of day arising

From sullen earth) sings hymns at heaven’s gate;

For thy sweet love remember’d such wealth brings

That then I scorn to change my state with kings'.

Wanneer in schande met fortuin en mannenogen,

Ik bezweer helemaal alleen mijn verstoten staat,

En de dove hemel lastig vallen met mijn laarsloze kreten,

En kijk naar mezelf, en vervloek mijn lot,

Ik wens me nog een rijker in de hoop,

Featur zou hem leuk vinden, zoals hij met vrienden had,

Verlangend naar de kunst van deze man en de reikwijdte van die man,

Met wat ik het minst tevreden vind:

Maar in deze gedachten veracht ik mezelf bijna,

Gelukkig denk ik aan u,--en dan mijn staat

(Zoals naar de leeuwerik bij het aanbreken van de dag die opkomt)

Van sombere aarde) zingt hymnen bij de hemelpoort;

Voor uw zoete liefde die zo'n rijkdom brengt?

Dat ik dan minacht om mijn staat met koningen te veranderen.