Parao - Rubén Blades

Hay quien ve la luz al final de su tunel

Y construye un nuevo tunel, pa' no ver

Y se queda entre lo oscuro, y se consume

Lamentando lo que nunca llegó a ser

Yo no fui el mejor ejemplo y te lo admito

Fácil es juzgar la noche al otro día;

Pero fui sincero, y éso sí lo grito

Que yo nunca he hipotecado al alma mía!

Si yo he vivido parao, ay que me entierren parao;

Si pagué el precio que paga el que no vive arrodillao!

La vida me ha restregao, pero jamás me ha planchao

En la buena y en la mala, voy con los dientes pelaos!

Sonriendo y de pie: siempre parao!

Las desgracias hacen fuerte al sentimiento

Si asimila cada golpe que ha aguantao

La memoria se convierte en un sustento

Celebrando cada rio que se ha cruzao

Me pregunto, cómo puede creerse vivo

El que existe pa' culpar a los demás?

Que se calle y que se salga del camino

Y que deje al resto del mundo caminar!

A mí me entierran parao

Ay, que me entierren parao!

Ahí te dejo mi sonrisa y todo lo que me han quitao

Lo que perdí no he llorao, si yo he vivido sobrao

Dando gracias por las cosas

Que en la ruta me he encontrao

Sumo y resto en carne propia

De mi conciencia abrazao

Parao!

aunque me haya equivocao

Aunque me hayan señalao

Parao!

en agua de luna mojao

Disfrutando la memoria de los rios que he cruzao

Aunque casi me haya ahogao, sigo parao!

Parao!

Er zijn mensen die het licht aan het einde van hun tunnel zien

En bouw een nieuwe tunnel, om niet te zien

En het blijft in het donker, en wordt verteerd

spijt hebben van wat nooit is gekomen

Ik was niet het beste voorbeeld en ik geef het toe

Het is gemakkelijk om de nacht van de volgende dag te beoordelen;

Maar ik was oprecht, en dat schreeuw ik

Dat ik nooit een hypotheek op mijn ziel heb gezet!

Als ik voor altijd heb geleefd, oh, laat ze me dan voor altijd begraven;

Als ik de prijs betaalde van degenen die niet op hun knieën leven!

Het leven heeft me gewreven, maar het heeft me nooit gestreken

In het goede en in het slechte, ik ga met blote tanden!

Glimlachend en staand: ik stop altijd!

tegenslagen maken je sterk

Als hij elke slag die hij heeft doorstaan, opneemt

Geheugen wordt een levensonderhoud

Elke rivier vieren die is overgestoken

Ik vraag me af hoe hij kan geloven dat hij nog leeft

Degene die bestaat om anderen de schuld te geven?

Hou je mond en ga uit de weg

En laat de rest van de wereld lopen!

Ze begraven me voor

Oh, laat ze me maar begraven!

Daar laat ik je mijn glimlach en alles wat me is afgenomen

Wat ik verloor heb ik niet gehuild, als ik meer dan genoeg heb geleefd

bedankt voor dingen

Dat heb ik op de weg gevonden

Sumo en rust in eigen vlees

Ik omhelsde mijn geweten

stop!

ook al had ik het mis

Hoewel ze me erop hebben gewezen

stop!

in nat maanwater

Genietend van de herinnering aan de rivieren die ik heb overgestoken

Ook al ben ik bijna verdronken, ik sta nog steeds!

stop!