A Cross of Wheat - Rome

Was wisst ihr von unseren Wanderungen, von unseren Handstreichen?

Man nähert sich heimlich in Booten, lässt sie auf den Grund des Sees sinken

und verschanzt sich dann in den einsamsten Bergen, wo die grossen Wälder hinter

einem liegen.

Man richtet sich ein, unter den kargen Bäumen der Fremde.

Ein Leben in der verzweifelten Ruhe einer schweigsamen Welt.

Und dann die

ewige Bewegung, dies Atemholen in winzigen Pensionszimmern vor der nächsten

Flucht.

Aus allen Städten, Bünden, Gemeinschaften, Wohnmaschinen sind wir

ausgewandert.

Wie oft haben wir schon in diesen Kleidern geschlafen,

wie oft die nassen Hosen an der Ofenglut getrocknet?

Alleine geschlafen.

Im Stroh.

Wie oft haben wir daran gedacht diese Koffer zu

verpfänden und unsere Einsamkeiten zusammenzulegen, um Wanderung und Hunger fur

kurze Zeit von uns zu werfen, um endlich wieder ein altes Leben abzustreifen?

So wie damals.

Der Sommer gelb und sengend.

Der Verschanzung in den

Gewerkschaftslokalen müde geworden, rissen wir die Siegel ab, öffneten die

Türen, wenn auch nur fur einen kurzen Moment

Schnell, Zuflucht, Schlüssel im Schloss, Vorhänge.

Hier machen wir Rast

Wir waschen uns, öffnen die Fenster, kriechen unter dicke, graue Decken und

schlafen einen Tag lang ohne Traum.

Dann flicken wir unsere Lumpen zusammen,

versorgen uns mit Vorräten und Trinkrationen.

Hämmern Bretter in die Fenster,

Platten in die Wände, spinnen Seil, Tuch, Faden in wirrer Folge.

Und nun, mit Neugier auf die Städte erwacht, auf den Abend und die Stadt,

nun doch ermutigt, uns allein ins Weite zu wagen.

Raus in die Maisfelder.

Durch den Schlamm der Gärten, durch den Lehm der Strassen.

Wir treffen uns in

den Bibliotheken, den Zentren permanenter Verschwörung gegen alle etablierten

Ordnungen, oder an den Wasserreservoirs.

Man erkennt sich und doch gerät man

Dann und Wann unter eitle Uniformen, parfümiert wie Huren.

Sekt fest in greller

Lederhandschuhhand, Adler an Feindesschulter.

Mit fetten Hälsen in steifem

Kragen und in spitzer Zwickernase der Verdacht.

Und jeder glaubt an seine

Revolution.

Und jeder verklärt seine Art des Verrats.

Schlechte Träume auf

feuchten Lagern.

Raus aus geistlosem Komfort, als Möbel nur zufälliges Gut.

In meiner Tasche nur zerknittertes Papier und die Butterbrotdose mit den

wenigen Patronen.

Fahrkarte, Koffer, Reisekleidung, Schwefelhölzer.

Weiter.

Warum ist es immer Nacht wenn die Briefe kommen?

Am Ende verrinnt jede Zeile.

Auf den Lippen der Gruss, auf unseren Stiefeln der Staub der erwanderten Jahre.

Es geht weiter.

Der Abend naht

Wie hoffnungslos weit wir uns

Doch von allem entfernt haben

Wie unnütz so unversehrt zu sterben

Doch wie nun beharrlich sein?

Wie nun widerstehen?

Anderes Feuer beherrscht diese Nacht

Vergesst nicht, dass wir gelernt haben zu erbauen

Dies soll uns Aufbruch sein

Wat weet je van onze omzwervingen, van onze genadeslag?

Ze naderen in het geheim in boten, laten ze naar de bodem van het meer zinken

en dan verschanst in de eenzaamste bergen, waar de grote bossen achter

één leugen.

Men nestelt zich onder de kale bomen van de vreemdeling.

Een leven in de wanhopige rust van een stille wereld.

En dan de

eeuwige beweging, dit ademen in piepkleine pensionkamers voor de volgende

Ontsnappen.

We komen uit alle steden, competities, gemeenschappen, levende machines

geëmigreerd.

Hoe vaak hebben we in deze kleren geslapen?

hoe vaak droogde de natte broek op de sintels van de oven?

alleen geslapen

In het stro.

Hoe vaak hebben we er niet aan gedacht om deze koffers te sluiten

beloven en combineren onze eenzaamheid voor zwerven en honger naar

om ons voor een korte tijd weg te gooien om eindelijk weer een oud leven af ​​te werpen?

Net als toen.

De zomer geel en verzengend.

verschansing in de

Moe van vakbondskantoren, scheurden we de zegels af, openden ze

deuren, al is het maar voor even

Snel, toevluchtsoord, sleutel in slot, gordijnen.

Hier rusten we

We wassen ons, zetten de ramen open, kruipen onder dikke grijze dekens en

slaap voor een dag zonder een droom.

Dan lappen we onze vodden op

ons voorzien van voorraden en drinkrantsoenen.

planken in de ramen slaan,

Borden in de muren, weven touw, doek, draad in een verwarde volgorde.

En nu, gewekt met nieuwsgierigheid naar de steden, naar de avond en de stad,

nu aangemoedigd om zich alleen in de verte te wagen.

De maisvelden in.

Door de modder van de tuinen, door de modder van de straten.

We ontmoeten elkaar om

de bibliotheken, de centra van permanente samenzwering tegen alle gevestigde

Bestellingen, of bij de waterreservoirs.

Je herkent jezelf en toch word je gepakt

Af en toe onder ijdele uniformen geparfumeerd als hoeren.

Mousserende wijn stevig opzichtig

Lederen handschoenhand, adelaar op vijandelijke schouder.

Met dikke nekken in stijve

Kraag en in een spitse samengeknepen neus de verdenking.

En iedereen gelooft in die van hen

Revolutie.

En iedereen verheerlijkt zijn soort verraad.

slechte dromen op

vochtige kampen.

Uit hersenloos comfort, aangezien meubels slechts een toevallig goed zijn.

In mijn tas alleen verfrommeld papier en de broodtrommel met de

paar patronen.

Ticket, koffer, reiskleren, lucifers.

Doorgaan.

Waarom is het altijd nacht als de brieven komen?

Uiteindelijk raakt elke regel op.

De begroeting op onze lippen, het stof van de zwervende jaren op onze laarzen.

Het gaat door.

De avond nadert

Hoe hopeloos ver zijn we

Toch verwijderd van alles

Hoe nutteloos om zo ongedeerd te sterven

Maar hoe volhardend zijn?

Hoe nu te weerstaan?

Andere vuurregels deze nacht

Vergeet niet dat we hebben leren opbouwen

Dit zou een vertrek voor ons moeten zijn