We Who Fell In Love With The Sea - Rome

I shall retrace my steps

To cover up my tracks

To conceal my taste for treason

To detach you from me

And the hatred offered by a fathers heart

Will always keep brothers apart

We are tranquil and benevolent

We don’t like noisy surprises

We stay on the move

For stillness brings death

And slowness brings fear

We men of cold politeness

Shall never melt into that kindness of yours

No matter how we try

You say why weep over what?

We say weep until the weepings done

And we shall weep for another day

For what binds us to our grief

Binds the sculptor to his clay

For what binds us to our grief

Binds the sculptor to his clay

We are the most alive

The most rootless

With whips and chains we cross

The ruins of Europe

And from time to time

Trapped in reflections

We feel there’s no place

No home for us but this land

This land is mine

This land is yours

You only suffer as long as you want to

Men like us do not let each other drown

We share the sweetest black bread

That delicate grain of scorn

No god, no master, no master slave

I no longer serve you, nor your palace of flesh

When loneliness spreads out between our sheets

Our sacrifice is a knife at the throat of time

But we shall cut it up some other day

For what binds us to our grief

Binds the sculptor to his clay

For what binds us to our grief

Binds the sculptor to his clay

In life, in love, in longing

I know

I deserted like you

Without wealth, without property

Without official title or office…

Ik zal op mijn stappen terugkeren

Om mijn sporen te verbergen

Om mijn smaak voor verraad te verbergen

Om je van mij los te maken

En de haat aangeboden door een vaders hart

Zal broers altijd uit elkaar houden

We zijn rustig en welwillend

We houden niet van luidruchtige verrassingen

We blijven in beweging

Want stilte brengt de dood

En traagheid brengt angst

Wij mannen van koude beleefdheid

Zal nooit versmelten met die vriendelijkheid van jou

Wat we ook proberen

Je zegt waarom huilen om wat?

We zeggen wenen tot het wenen gedaan is

En we zullen nog een dag huilen

Voor wat ons bindt aan ons verdriet

Bindt de beeldhouwer aan zijn klei

Voor wat ons bindt aan ons verdriet

Bindt de beeldhouwer aan zijn klei

Wij zijn de meest levende

De meest ontwortelde

Met zwepen en kettingen kruisen we

De ruïnes van Europa

En van tijd tot tijd

Gevangen in reflecties

We vinden dat er geen plaats is

Geen huis voor ons, maar dit land

Dit land is van mij

Dit land is van jou

Je lijdt alleen zo lang als je wilt

Mannen zoals wij laten elkaar niet verdrinken

We delen het zoetste zwart brood

Dat delicate korreltje minachting

Geen god, geen meester, geen meester-slaaf

Ik dien u niet langer, noch uw paleis van vlees

Wanneer eenzaamheid zich verspreidt tussen onze lakens

Ons offer is een mes naar de keel van de tijd

Maar we zullen het op een andere dag in stukken snijden

Voor wat ons bindt aan ons verdriet

Bindt de beeldhouwer aan zijn klei

Voor wat ons bindt aan ons verdriet

Bindt de beeldhouwer aan zijn klei

In het leven, in liefde, in verlangen

Ik weet

Ik ben in de steek gelaten zoals jij

Zonder rijkdom, zonder eigendom

Zonder officiële titel of ambt...