Dark February - Rasputina

In the dire obscurity of another dark February, there lowers a fog of

uncertainty

On a thin gasp of wind known only to me

My shivering sigh spreads a shadow far and wide

The frigid, leaden sky remains immobile, petrified

I attempt to seek out the source of this ancient curse by bad-tempered Gods

Of how the Moon keeps on its course without being stopped by the cries of dogs

Oh my love, I am freezing in my marble dressing gown

Cold, the oldest season, hold me when the sun goes down

As this hesitant haze, it deepens, under a blanket of doubt, I’ve been sleeping

Here, our deterioration begins

Where the tears that are wept are kept for safe-keeping

They say it will come to an end

Then all things will begin again

In this eggshell atmosphere, which is so very thin

20 thousand million copper needles begin vibrating…

My frigidity has been eclipsed by the severity of my trembling lips

Although I locked my heart at dusk, I will open it again when the light comes in

Oh my love, I’m freezing in my marble dressing gown

Cold, the oldest season, hold me when the sun goes down

In de grimmige duisternis van weer een donkere februari, daalt een mist van

onzekerheid

Op een kleine zucht van wind die alleen mij bekend is

Mijn huiverende zucht verspreidt een schaduw wijd en zijd

De ijskoude, loden lucht blijft onbeweeglijk, versteend

Ik probeer de bron te vinden van deze oude vloek door slechtgehumeurde goden

Over hoe de maan zijn koers voortzet zonder te worden tegengehouden door het geschreeuw van honden

Oh mijn liefste, ik bevries in mijn marmeren kamerjas

Koud, het oudste seizoen, houd me vast als de zon ondergaat

Terwijl deze aarzelende waas dieper wordt, onder een deken van twijfel, heb ik geslapen

Hier begint onze verslechtering

Waar de tranen die worden gehuild worden bewaard voor bewaring

Ze zeggen dat er een einde aan komt

Dan zullen alle dingen opnieuw beginnen

In deze eierschaal-atmosfeer, die zo erg dun is

20.000 miljoen koperen naalden beginnen te trillen...

Mijn frigiditeit is overschaduwd door de ernst van mijn trillende lippen

Hoewel ik mijn hart op slot deed in de schemering, zal ik het weer openen als het licht binnenkomt

Oh mijn liefste, ik ben ijskoud in mijn marmeren kamerjas

Koud, het oudste seizoen, houd me vast als de zon ondergaat