Oh, the Humanity! - Quiet Company

At 17, I bet that I was such a handsome thing.

I bet that you could see the

optimism dripping off of me, but I suppose, this is how it always had to go.

The clouds were rolling in, the skies were graying quickly…

But I grit my teeth and I beat my chest in the greedy face of the ugliness and

I pushed it down where I could not feel it, then I kept my cool,

because my cool concealed it…

But I know, I can’t let it go, I’ve been here too long.

Maybe I’m the one that

changed but if so, I want the devil I know, not some angel I don’t.

If it seems like they’re all singing along but they’re doing it wrong,

you’re doing it wrong.

I can feel it in the air!

Now something tells me,

we’ve been here before…

At 21, I was basking in the warming sun.

I fell in love with the idea that life

had meaning to it.

So imagine my surprise when I did realize that everybody

here was just coincidental…

You take your love, put it on your shelf, while you’re moving units for someone

else, til you see dead eyes in the mirror’s face.

It’s a fucked up time,

in a fucked up place

But I know, I can’t let it go, I’ve been here too long.

Maybe I’m the one that

changed but if so, I want the devil I know, not some angel I don’t.

If it seems like they’re all singing along but they’re doing it wrong,

you’re doing it wrong.

I can feel it in the air!

Now something tells me, we’ve been here… something colder in the air…

as I feel my eyes growing tired and blind, can you calm me down,

would you calm me down?!

Because my bones and spirit bend and break but I

never thought that they would…

Now I’m 33, and all that’s left for me is greed, spite, and jealousy.

Oh, the humanity!

Toen ik 17 was, wed ik dat ik zo knap was.

Ik wed dat je de kunt zien

optimisme druipt van me af, maar zo moest het denk ik altijd gaan.

De wolken kwamen binnen, de lucht werd snel grijs...

Maar ik knars op mijn tanden en ik sla op mijn borst in het hebzuchtige gezicht van de lelijkheid en

Ik duwde het naar beneden waar ik het niet kon voelen, toen hield ik mijn hoofd koel,

omdat mijn coolheid het verborg...

Maar ik weet het, ik kan het niet laten gaan, ik ben hier al te lang.

Misschien ben ik degene die

veranderd, maar als dat zo is, wil ik de duivel die ik ken, niet een engel die ik niet ken.

Als het lijkt alsof ze allemaal meezingen, maar ze doen het verkeerd,

je doet het verkeerd.

Ik voel het in de lucht!

Nu zegt iets me,

we zijn hier eerder geweest...

Toen ik 21 was, koesterde ik me in de opwarmende zon.

Ik werd verliefd op het idee dat het leven

er betekenis aan had.

Dus stel je mijn verbazing voor toen ik me realiseerde dat iedereen

hier was gewoon toeval...

Je neemt je liefde, zet het op je plank, terwijl je eenheden voor iemand verplaatst

anders, totdat je dode ogen in het gezicht van de spiegel ziet.

Het is een verdomde tijd,

op een verdomde plek

Maar ik weet het, ik kan het niet laten gaan, ik ben hier al te lang.

Misschien ben ik degene die

veranderd, maar als dat zo is, wil ik de duivel die ik ken, niet een engel die ik niet ken.

Als het lijkt alsof ze allemaal meezingen, maar ze doen het verkeerd,

je doet het verkeerd.

Ik voel het in de lucht!

Nu zegt iets me dat we hier zijn geweest ... iets kouder in de lucht ...

als ik voel dat mijn ogen moe en blind worden, kun je me kalmeren,

zou je me willen kalmeren?!

Omdat mijn botten en geest buigen en breken, maar ik

nooit gedacht dat ze zouden...

Nu ben ik 33, en het enige wat me nog rest is hebzucht, wrok en jaloezie.

Oh, de mensheid!