An Earthen Lament - Pythia

She knew right from the very start

She was destined for his love

A weaver of peace

Between the warring factions of her heart

Still her hopes had turned to ash

As brother turned against brother in a foreign land

Though he’d sworn to be there always

Death stole his love from her

In the darkness, she’ll stay

Far from home lies her fate

Such a desperate lament she cries

'Neath the wooded grove

The ancient earth-hall

With a curse on her lips, and a sigh

Judgment came, though she’d done no wrong

But be truthful to her heart

Still the people cried that she’d

Brought war and death upon them

Destined to dwell beneath the dirt

Trapped in endless halls of stone until her dying day

Though he swore to show her honor

He cast her into the dust

So she swore to haunt his nightmares

Torment him until the end

'Til he comes to her

Leads her soul from this world

With a kiss on her lips, and a sigh

Ze wist het vanaf het begin

Ze was voorbestemd voor zijn liefde

Een wever van vrede

Tussen de strijdende partijen van haar hart

Toch was haar hoop veranderd in as

Als broer keerde zich tegen broer in een vreemd land

Hoewel hij had gezworen dat hij er altijd zou zijn

De dood heeft zijn liefde van haar gestolen

In de duisternis blijft ze

Ver van huis ligt haar lot

Zo'n wanhopige klaagzang die ze huilt

'Neath het beboste bosje'

De oude aarde-hal

Met een vloek op haar lippen en een zucht

Het oordeel kwam, hoewel ze niets verkeerds had gedaan

Maar wees eerlijk naar haar hart

Nog steeds huilden de mensen dat ze zou

Bracht oorlog en dood over hen

Voorbestemd om onder het vuil te wonen

Opgesloten in eindeloze stenen hallen tot haar sterfdag

Hoewel hij zwoer haar eer te bewijzen

Hij wierp haar in het stof

Dus zwoer ze zijn nachtmerries te achtervolgen

Kwel hem tot het einde

Tot hij bij haar komt

Leidt haar ziel van deze wereld

Met een kus op haar lippen en een zucht