Crumble to Dust - Pythia

We said that life would find a way

Through this echoing decay

Forming into time

Slow, you’ll take my hand in yours-

Silken linen, soft embrace

Will I hear and watch the raging fires

Come closer every day?

Skin caresses silk

We built an endless line

United in everlasting sleep

A thousand eyes watching our fate

Enshrouding us with dead leaves

The collection slips away

Drunk on the fear that crushed to silence

As I strain for the fading whispers of my soul

Ash rises from the ancient terror

And the leaves are blazing out of our control

Dancing in the void

Air and space between

Traveling through time to worlds unseen

White and purple fire

Entwined in cosmic lust

And we will slowly crumble to dust

Dust scatters all around

Now enveloping our world of steel and feathers

And the wind that whips up from the ocean tide

Atmospheric nights

We’ll watch the deepest blue arising

And strangling ancient

Time fades away and crumbles to the sea

Into the murky depths of the gaping abyss

Smoke fills my chest

Scared to begin, a voice offers bliss

Darkness descends, musky and warm

Heavy as wood and sweet as the dawn

Ash falls like rain, covering our lips

Bleaching our eyes and fingertips

We said that life would find a way

But we faded into grey

We zeiden dat het leven een manier zou vinden

Door dit weergalmende verval

Vormen in de tijd

Langzaam, je neemt mijn hand in de jouwe-

Zijden linnen, zachte omhelzing

Zal ik de laaiende vuren horen en zien?

Elke dag dichterbij komen?

Huid streelt zijde

We hebben een eindeloze lijn gebouwd

Verenigd in eeuwige slaap

Duizend ogen kijken naar ons lot

Ons omhullen met dode bladeren

De collectie glipt weg

Dronken van de angst die verpletterde tot stilte

Terwijl ik me inspan voor het vervagende gefluister van mijn ziel

Ash stijgt op uit de oude terreur

En de bladeren branden buiten onze controle

Dansen in de leegte

Lucht en ruimte tussen

Reizen door de tijd naar ongeziene werelden

Wit en paars vuur

Verstrengeld in kosmische lust

En we zullen langzaam afbrokkelen tot stof

Stof verspreidt zich overal

Omhult nu onze wereld van staal en veren

En de wind die opsteekt van het oceaantij

Sfeervolle nachten

We zullen het diepste blauw zien opkomen

En oude wurgen

De tijd vervaagt en brokkelt af naar de zee

In de duistere diepten van de gapende afgrond

Rook vult mijn borst

Bang om te beginnen, een stem biedt gelukzaligheid

De duisternis daalt neer, muskusachtig en warm

Zwaar als hout en zoet als de dageraad

As valt als regen en bedekt onze lippen

Onze ogen en vingertoppen bleken

We zeiden dat het leven een manier zou vinden

Maar we vervaagden in grijs