Empty Tenement Spirit - Pyrrhon

It thrusts against the sky, that fallow womb

While the waters we raised lap its lurid weight

Listen:

In these austere halls

The generations echo unlived

Their laughter muted, their tears unshed

See:

On these pristine walls and barren floors

A silent perfection that no one will witness

No one can access

These honeycomb cells house tenants, too

The churn of the sea, the rippling heat

And the private stillnesses of corpseless tombs

Down in the drowned boiler room

Some cold soul stirs

It turns in its lonely repose

To recall memories it never birthed

Who would mourn them, those pinioned fools

Now spared their sorry fate:

To subsist on the bitter fruit

That passes for survival, in these vile final days?

The dead-end jobs and the chronic aches

The food that sallows, and the jokes from the gallows

The cry-choked air and the fat-cloaked bones

The poisons to love, and the leaders to hate

The grey lives endured with purposeless grace

What wild spirit could thrive on such pain?

What primal will would cling to this place?

Het stoot tegen de lucht, die braakliggende baarmoeder

Terwijl de wateren die we hebben opgestuwd, zijn lugubere gewicht klotsen

Luister:

In deze sobere zalen

De generaties echo ongeleefd

Hun gelach gedempt, hun tranen niet vergoten

Zie je wel:

Op deze ongerepte muren en kale vloeren

Een stille perfectie die niemand zal zien

Niemand heeft toegang

Deze honingraatcellen huisvesten ook huurders

Het karnen van de zee, de kabbelende hitte

En de privé-stiltes van lijkloze graven

Beneden in de verdronken stookruimte

Een koude ziel roert zich

Het verandert in zijn eenzame rust

Om herinneringen op te halen die nooit zijn geboren

Wie zou er om hen rouwen, die vastgeroeste dwazen?

Nu hun treurige lot gespaard:

Om te overleven van de bittere vrucht

Dat gaat door voor overleven, in deze verachtelijke laatste dagen?

De doodlopende banen en de chronische pijnen

Het voedsel dat verwelkt en de grappen van de galg

De huilende verstikte lucht en de in vet gehulde botten

Het vergif om van te houden, en de leiders om te haten

De grijze levens doorstonden met doelloze gratie

Welke wilde geest zou kunnen gedijen op zo'n pijn?

Welke oerwil zou zich aan deze plek vastklampen?