Звезда з везде - Психея

Гори звезда,

Жги мое сердце.

Частотой в миллион

Сотен тысяч мегагерцев.

Нас тебе не согреть.

Ты всегда это зная,

Продолжаешь гореть,

Ты сгорать продолжаешь.

Дворниками век я протираю глаза,

Сколько раз я это видел, но опять не узнал,

Резко треснуло крыло, и потеряв высоту,

Я ртом за воздух цепляясь, падаю в пустоту.

И пыль как сахарный песок скрипит на зубах.

А тело дышит дрожа нервно всасывая страх.

И почернели глазницы искупавшись в огне…

Я лишь дотронутся пытался, прикоснутся к тебе.

Теперь я липкой карамелью лежу, на Земле,

Все так должно быть как обычно ты — там, а я — здесь,

Беззвучной тенью где-то сверху вдруг возникла стена.

В ней для меня нет даже щели, нет ни двери, ни окна.

Ласка, нежность растянулась словами.

Я в себе сохранил, я частичку оставил.

Эту сладкую боль, в темной точке пространства.

Трек подходит к концу, вынужден попрощаться.

Verbrand de ster

Verbrand mijn hart.

Frequentie per miljoen

Honderdduizenden megahertz.

Je kunt ons niet opwarmen.

Dit weet je altijd

Je blijft branden

Je blijft branden.

Ik veeg mijn ogen af ​​met de wissers van mijn oogleden,

Hoe vaak heb ik het niet gezien, maar nogmaals, ik herkende het niet

De vleugel kraakte scherp en verloor hoogte,

Ik klamp me met mijn mond vast aan de lucht en val in de leegte.

En het stof kraakt als kristalsuiker op de tanden.

En het lichaam ademt trillend nerveus angst in.

En zwartgeblakerde oogkassen badend in vuur...

Ik probeerde je net aan te raken, aan te raken.

Nu lig ik als plakkerige karamel op de aarde,

Alles moet zijn zoals gewoonlijk, jij bent daar, en ik ben hier,

Ergens boven verscheen plotseling een muur als een geluidloze schaduw.

Er zit voor mij niet eens een opening in, er is geen deur of raam.

Wezel, tederheid uitgerekt woorden.

Ik hield het in mezelf, ik liet een stuk achter.

Deze zoete pijn, in een donker punt in de ruimte.

De track komt tot een einde, ik moet afscheid nemen.