Рефлекс Хичкока - Психея

От меня правда, закутавшись в белую шаль,

Прячется в угол старой картонной коробки.

Навсегда — хочешь скотчем, а хочешь гвоздями

Удержи меня…

Удержи меня, умоляю!

В зеркалах

Вонючих грязных потных и лживых

Прячется ничтожество

Больше всех в мире ненавижу я

Себя самого, ну кого же еще

Фольгой обмотаю так нежно-небрежно

Лишь бы не видеть его одного

Лишь бы не видеть себя в них!

Что еще,

Что я сделать мог?

Я не знаю…Я не знаю…

Мой аларм

Красными цветами

Расцветает…

Вырваны крылья мои

Хладнокровно на память.

Подбрось меня вверх,

И я в пропасть

Сорвусь, словно камень.

Больше нечего ждать -

Открой меня и смотри,

Как безысходность и страх

Меня сожрут изнутри.

Валит снег, а мне на полу так холодно

С*ка, стремно и холодно…

Сижу, торможу…

Дохну как муха в сиропе из глаз твоих…

Конечно твоих, ну чьих же еще..?

Что еще,

Что я сделать мог?

Я не знаю…Я не знаю…

Мой аларм

Красными цветами

Расцветает…

Целуй, с*ка, целуй мой труп

В складки холодных губ

Никто не оценит твой труд

Никто пока я не сдохну!

Что еще,

Что я сделать мог?

Я не знаю...

Мой аларм

Красными цветами

Расцветает…

Пульсом боль стучит в висок,

Не уставая…

И поток живых машин

Меня сжирает…

Van mij de waarheid, gewikkeld in een witte sjaal,

Verstopt in de hoek van een oude kartonnen doos.

Voor altijd - je wilt met tape, maar je wilt met nagels

Houd me vast...

Houd me vast, ik smeek je!

In de spiegels

Stinkend vies bezweet en bedrieglijk

Niets verbergt zich

Ik haat de meesten van de wereld

Zelf, nou ja, wie anders?

Ik wikkel de folie zo voorzichtig en onzorgvuldig in

Gewoon niet om hem alleen te zien

Al was het maar om jezelf er niet in te zien!

Wat nog meer,

Wat zou ik kunnen doen?

ik weet het niet... ik weet het niet...

mijn wekker

rode bloemen

bloeiend…

Mijn vleugels zijn uitgescheurd

Koelbloedig geheugen.

Gooi me omhoog

En ik ben in de afgrond

Breek als een steen.

Er valt niets meer te wachten -

open me en zie

Zoals hopeloosheid en angst

Ik zal van binnenuit worden verslonden.

Het sneeuwt en het is zo koud op de vloer

Teef, dom en koud...

Ik zit, ik vertraag...

Ik sterf als een vlieg in de siroop van je ogen ...

Natuurlijk de jouwe, nou ja, van wie nog meer..?

Wat nog meer,

Wat zou ik kunnen doen?

ik weet het niet... ik weet het niet...

mijn wekker

rode bloemen

bloeiend…

Kus, teef, kus mijn dode lichaam

In de plooien van koude lippen

Niemand zal je werk waarderen

Niemand totdat ik sterf!

Wat nog meer,

Wat zou ik kunnen doen?

Ik weet het niet...

mijn wekker

rode bloemen

bloeiend…

Polspijn klopt op de tempel,

Niet moe worden...

En de stroom van levende machines

Eet mij...