Тишина - Психея

Я наблюдаю свет из окон,

Расстворяюсь в плясках теней.

Клею картины из разбитых стекол.

Составляю жизнь из прожитых дней.

Получаю очень странную картину,

Смесь немыто-пьяных глаз.

Кто целует в губы, кидая ножик в спину,

Вплетая ложь в паутину фраз.

Отражаясь в небесах,

Видишь слезы в моих глазах,

Не уходи, останься прядью в волосах…

Неосторожно громкий звук.

Я не боюсь, но вдруг притих.

Лишь слышу робкий сердца стук,

В меня чужой огнь проник

Холодный раненный зверь,

Проженный страшной болью.

Опять стучится в твою дверь,

Он приручен твоей любовью.

Я знаю скоро будет поздно,

Я ухожу, меня встречают звезды.

И в голове, и в жилах, и в груди —

Не уходи,

Не уходи.

Я поднимавюсь — солнце жгет меня,

Я опускаюсь — небо бьет меня.

Ни здесь ни там не нужен взгляд чужой.

Так где ж я свой?

Кто сможет быть со мной?

Ik kijk naar het licht van de ramen,

Ik los op in de dansen van schaduwen.

Ik lijm foto's van gebroken glas.

Ik verzin het leven van de dagen die ik heb geleefd.

Ik krijg een heel vreemd beeld

Een mengsel van ongewassen dronken ogen.

Die op de lippen kust, een mes in de rug gooit,

Weven ligt in een web van zinnen.

Weerspiegeld in de lucht

Je ziet de tranen in mijn ogen

Ga niet weg, blijf een lok in je haar...

Onbedoeld hard geluid.

Ik ben niet bang, maar werd ineens stil.

Ik hoor alleen een timide hartslag,

Het vuur van iemand anders is tot mij doorgedrongen

Koud gewond beest

Verbrand in vreselijke pijn.

Weer aan je deur kloppen

Hij wordt getemd door jouw liefde.

Ik weet dat het snel te laat zal zijn

Ik ga weg, de sterren wachten op mij.

En in het hoofd, en in de aderen, en in de borst -

ga niet weg

Ga niet weg.

Ik sta op - de zon verbrandt me,

Ik ga naar beneden - de lucht verslaat me.

Noch hier, noch daar is de blik van een vreemde nodig.

Dus waar ben ik de mijne?

Wie kan er bij mij zijn?