Les roses blanches - Pierre Spiers Et Son Orchestre, Tino Rossi

C'était un gamin, un gosse de Paris,

Pour famille il n’avait qu' sa mère

Une pauvre fille aux grands yeux rougis,

Par les chagrins et la misère

Elle aimait les fleurs, les roses surtout,

Et le cher bambin tous les dimanche

Lui apportait de belles roses blanches,

Au lieu d’acheter des joujoux

La câlinant bien tendrement,

Il disait en les lui donnant:

«C'est aujourd’hui dimanche, tiens ma jolie maman

Voici des roses blanches, toi qui les aime tant

Va quand je serai grand, j’achèterai au marchand

Toutes ses roses blanches, pour toi jolie maman»

Au printemps dernier, le destin brutal,

Vint frapper la blonde ouvrière

Elle tomba malade et pour l’hôpital,

Le gamin vit partir sa mère

Un matin d’avril parmi les promeneurs

N’ayant plus un sous dans sa poche

Sur un marché tout tremblant le pauvre mioche,

Furtivement vola des fleurs

La marchande l’ayant surpris,

En baissant la tête, il lui dit:

«C'est aujourd’hui dimanche et j’allais voir maman

J’ai pris ces roses blanches elle les aime tant

Sur son petit lit blanc, là-bas elle m’attend

J’ai pris ces roses blanches, pour ma jolie maman»

La marchande émue, doucement lui dit,

«Emporte-les je te les donne»

Elle l’embrassa et l’enfant partit,

Tout rayonnant qu’on le pardonne

Puis à l’hôpital il vint en courant,

Pour offrir les fleurs à sa mère

Mais en le voyant, une infirmière,

Tout bas lui dit «Tu n’as plus de maman»

Et le gamin s’agenouillant dit,

Devant le petit lit blanc:

«C'est aujourd’hui dimanche, tiens ma jolie maman

Voici des roses blanches, toi qui les aimais tant

Et quand tu t’en iras, au grand jardin là-bas

Toutes ces roses blanches, tu les emporteras»

Hij was een kind, een kind uit Parijs,

Voor familie had hij alleen zijn moeder

Een arm meisje met grote rode ogen,

Door verdriet en ellende

Ze hield van bloemen, vooral rozen,

En de lieve peuter elke zondag

Bracht haar mooie witte rozen,

In plaats van speelgoed te kopen

haar teder knuffelen,

Hij zei terwijl hij ze aan haar gaf:

"Vandaag is het zondag, houd mijn mooie mama vast"

Hier zijn witte rozen, jij die er zo van houdt

Ga als ik groot ben, ik koop bij de handelaar

Al haar witte rozen, voor jou mooie mama”

Afgelopen lente, brutaal lot,

Kwam het raken van de blonde werknemer

Ze werd ziek en voor het ziekenhuis,

Het kind zag zijn moeder gaan

Een aprilochtend onder de wandelaars

Met geen geld meer in zijn zak

In een trillende markt de arme snotaap,

Stiekem bloemen gestolen

De koopman heeft hem verrast,

Hij boog zijn hoofd en zei tegen haar:

“Vandaag is het zondag en ik zou mama zien

Ik nam deze witte rozen, ze houdt er zo veel van

Op haar witte bedje, daar wacht ze op me

Ik nam deze witte rozen, voor mijn mooie mama"

De bewogen koopman zei zachtjes tegen hem:

"Neem ze, ik geef ze aan jou"

Ze kuste hem en het kind ging weg,

Allemaal stralend excuseer hem

Toen kwam hij naar het ziekenhuis rennen,

Om de bloemen aan zijn moeder te geven

Maar hem zien, een verpleegster,

Zachtjes zei "Je hebt geen moeder meer"

En de knielende jongen zei:

Voor het kleine witte bed:

"Vandaag is het zondag, houd mijn mooie mama vast"

Hier zijn witte rozen, jij die er zoveel van hield

En als je weggaat, naar de grote tuin daar

Al die witte rozen, jij neemt ze mee"